Reisverslag familie op reis door West-Amerika

Ook dit jaar waren we in de positie om wederom een mooie reis te maken. Dus voor vierde maal op rij kozen wij voor Travelnauts. Vanwege het feit dat zij de reis altijd zo persoonlijk samen met je opzetten waarin alle wensen van de gezinsleden worden gehonoreerd. Ook de eerlijkheid over de locaties/ bestemmingen waarderen wij enorm. Je krijgt altijd een op maat product tegen een zeer reële prijs (shoppen hoeft niet).

Na de bestemmingen Florida, Costa Rica, Sri Lanka/ Malediven besloten we na een  familieberaad met onze kinderen Jacco (10) en Sharon (8) de wereld van de cowboys en indianen op te zoeken en reisde we af naar West-Amerika.

Op zondag 7 juli was het zover;

Om 6.00 uur staat opa Cor voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Hoera! Eindelijk is het zover we hebben er allemaal erg veel zin in. Onderweg in de auto horen we op de radio dat er een vliegtuig is gecrasht op vliegveld San Francisco. Het zal toch niet waar zijn dat is ook onze bestemming. We waren al ingecheckt alleen de bagage nog (dit kan je tegenwoordig ook al zelf doen). Lekker nog even wat rondwandelen, wat is Schiphol toch groot, een lekker koppie drinken en dan op naar de gate. Het blijkt dat we toch iets vertraagd zijn aangezien er in San Francisco maar 2 van de 4 banen open zijn maar het blijft beperkt tot 3 kwartier. We vliegen met KLM, goed maar toch net iets minder. Het grote voordeel is natuurlijk dat het een rechtstreekse vlucht is. We amuseren ons prima. Ondanks dat we de kinderen hebben voorbereid op het tijdsverschil lukt het ons geen van allen echt om even een tukkie te doen. We zullen wel zien. De vlucht gaat voorspoedig en in San Francisco aangekomen gaat alles lekker snel douane, bagage en het opzoeken van een taxi waardoor we rond 13.30 uur in ons hotel zijn, Holiday Inn Fishermans Wharf. Dit hotel blijkt heel centraal te liggen en de kamers zijn netjes. Het hotel bestaat uit meerdere gebouwen en we moeten buitenom naar het Beach gebouw toe waar onze kamer zit met uitzicht op de baai. Wij vinden dit niet bezwaarlijk, maar als je naar het zwembad wil moet je wel een stukje over de straat. We frissen ons even op en dan lekkerrrrr zwemmen brrrr. Het is hier 22 graden heerlijk, uit de wind. Maar met die wind is het toch wel een beetje fris maar het maakt de kinderen niks uit. Rond 16.30 uur kleden we ons om en gaan Fishermanswharf op. Echt super gezellig. We eten wat in een visrestaurant en wandelen over Pier 39 er is veel te zien. Behalve de zeeleeuwen, het blijkt paarseizoen te zijn en dan vertrekken ze en zijn rond begin augustus weer terug verteld een informatiebord ons, dat is jammer. Dan is de koek toch echt op, rond 20.00 uur gaan we slapen want het was wel een lange dag.

Kort verslag van Jacco; San Francisco

Ik vond het heel leuk in het vliegtuig. Toen we aankwamen gingen we de koffers pakken en naar de taxi. We moesten wel 60 dollar betalen. Toen we er waren gingen we inchecken en daarna naar het hotelkamertje. We gingen zwemmen wel 2 uur en daarna lekker eten.

Maandag 8 juli San Francisco

Lekker vroeg wakker. Rond 7.00 uur gaan we op pad en lopen richting Lombard street, wel even klimmen. Op naar het bekende “kronkelige” straatje en die hebben we al snel gevonden. Het lijkt op een tuinachtig pad waar zelfs op dit tijdstip al de duurste auto’s paraderend naar beneden komen. Via Hyde Street (waar de Cable Car rijdt) lopen we terug naar de haven, dit gaat flink stijl naar beneden, op zoek naar een ontbijt stek. Het wordt uiteindelijk Starbucks. Rond 9.30 uur staan we bij de fietsverhuur, tegenover het hotel, we willen naar de Golden Gate Bridge. We fietsen langs de pieren, het strand, Marina Boulevard, bekijken het Palace of Fine Arts en hebben prachtige uitzichten op de brug. De weg is vrij vlak maar 2 kleine klimmetjes dus goed voor iedereen te doen. We hebben keurig vanuit de fietsverhuur een fles water meegekregen maar zo langs de baai is er nu wel behoefte aan warme chocomel/ koffie. Bij het Warming Hut Café (nabij de Golden Gate Bridge) stappen we dan ook graag even af voor een break. Voor het café is een steiger waarvan af je een mooi plaatje van de brug kan schieten en we hebben geluk want er strijkt net een pelikaan neer, prachtig plaatje dus! We fietsen nog een klein stukje door naar Fort Point. Een aardige ranger geeft hier aan ons een uitleg over hoe de kanonnen in dit militair fort werden gebruikt tegen de vijanden. En de kinderen mogen de betreffende handelingen ook echt verrichten om het verhaal wat duidelijker te maken (jammer voor hen, maar het daadwerkelijk afschieten mocht niet). Dan vervolgen we onze weg en maken een klim(metje) om uiteindelijk onze weg over de brug te kunnen vervolgen. Het is hier erg druk met fietsers en wandelaars die hier afgeschermd van het overige verkeer, op de brug kunnen. Het fietspad is wel voor 2 kanten dus je moet goed opletten. De wind lijkt hier minder dus vestjes uit en genieten van de ca 2700 meter die deze brug lang is. Af en toe natuurlijk een foto stop. Aan de overkant gaat de weg alleen naar beneden en rijden we door naar het plaatsje Sausalito. Een kunstenaarsdorpje met een gezellig straatje en winkels. Het is de bedoeling dat we vanuit hier met de ferry teruggaan. Zoals de jongen van de verhuur had aangegeven melden we ons eerst aan en ontvangen een fiche als instapbewijs. Om 15.25 uur vertrekt de ferry, na een wandeling en een broodje te hebben gegeten, naar Pier 1 San Francisco ca ½ uur varen. We varen vlak langs Alcatraz en kunnen het voormalige gevangeniseiland goed bekijken. Vanaf Pier 1 is het nog een klein eind fietsen maar er is genoeg te zien. We stoppen nog even bij de Pier wat als evenemententerrein wordt gebruikt voor de Amerika’s Cup zeilwedstrijden die hier nu worden gehouden (we hebben ze al zien gaan in de baai). Dit zijn echt super grote snelle catamarans, wat een power ongelofelijk dat dit mogelijk is. Rond 17.00 uur leveren we de fietsen in. Een top dag zeer aan te bevelen om dit te doen. We zijn toch wel moe en hebben eigenlijk niet veel zin om nog op zoek te gaan naar een restaurant. We eten wat in het hotel (hoofdgebouw). Het blijkt dat kinderen bij Holiday Inn gratis eten en drinken, dat is nog eens goedkoop uit eten gaan.

Kort verslag van Jacco San Francisco;

Ik en Sonja-Marcello en Sharon gingen opstaan. We gingen kleren aantrekken en daarna naar de lift. We gingen op zoek naar een restaurant om te eten. Daarna gingen we naar de fietsen. We gingen zelfs over de Golden Gate en we gingen terug met de veerboot. We voeren lang Alcatraz toen gingen we weer terug. We brachten de fietsen terug. We gingen in het hotel eten. Ik vond het heel lekker.

Dinsdag 9 juli San Francisco

Wederom worden we lekker vroeg wakker. We kopen bij het Powell Station (welke eenvoudig lopend vanaf ons hotel bereikbaar is) een dagkaart en stappen op de Cable Car Downtown. Met de Muni (trolleybus) gaan we naar Alamo Square waaraan mooie victoriaanse huizen staan, de bekende Tree Sisters staan op de foto. Tijd voor ontbijt: een bagel met lekkere cappuccino/melk. Met de Muni reizen we door naar Japan Town, grappig al die aparte wijken. De straat naambordjes zijn voor ons niet te lezen (Japans). Op naar China Town met de Muni. China Town is echt een stad in een stad met veel winkeltjes en een echt chinees sfeertje. We maken hier de wandeling uit de Capitool gids en dan lunchen bij Floating Sushi (jammie). De kinderen vinden het leuk dat ze een bordje mogen afnemen van de bootjes die langzaam voorbij komen we zijn lekker aan het smullen met een kopje Chinese thee. Vanuit China Town lopen we naar het Cable Car Museum (dit is gratis). Er hangen hier foto’s van hoe het vroeger was. Ook van de aardbeving die alles verwoeste en de wederopbouw van de stad. Hier kan je ook de motoren zien die de kabels door de stad aandrijven waarmee de Cable Car zich voort beweegt. Jacco koopt in het winkeltje als souvenir een kleine versie van een Cable Car. Nu naar Little Italy, maar waar is dit eigenlijk. We hebben het van horen zeggen, maar het staat niet zoals de reeds bezochte wijken op de kaart. Bij navraag gaat het op de wijk South Beach dus met de Cable Car daarheen. In deze wijk vind je de Italiaanse restaurants, maar de straten zijn qua verkeer veel drukker als in Chinatown dus echt lekker wandelen is het hier niet. Een ijssalon, ja daar hebben we zin in en echt waar de smaak van dit ijs is verrukkelijk, sommigen van ons zijn er nog één gaan halen, ik zal geen namen noemen. We hebben al heel wat gedaan en besluiten terug te gaan naar het hotel. De eindbestemming van deze route van de Cable Car is ook vlak bij ons hotel dus we stappen weer op. De kinderen gaan nog even zwemmen en wij genieten van een boek aan het zwembad. Rond 18.00 uur gaan we met een Historic car (oud trammetje) die voor de deur stopt naar Pier 39. We genieten van het leven hier en snuffelen door de winkeltjes. Dineren doen we bij Bubba Gumb, van de film Forrest Gumb. Als men de film gezien heeft dan snapt men dat wij hier heerlijk garnalen hebben gegeten.

Woensdag 10 juli naar Yosemite

We gaan pakken en na een stevig ontbijt bij Denny’s beneden in het hotel vragen we aan de receptie of ze een taxi willen bellen. Bij Holiday Inn hebben ze een Fast Check out, erg makkelijk. Je ontvangt op de kamer de nota van hetgeen wat je hebt genuttigd en dit schrijven ze, als je dat goed vind, af van je credit card die je als borg bij het inchecken hebt moeten laten zien. We halen de koffers op en al na 10 minuten staat de taxi voor die ons naar het Alamo kantoor downtown brengt.

Op de voucher staat dat we de auto om 10.00 uur ophalen. In Nederland hebben we om tijd te besparen al online onze gegevens ingevoerd zodat we gebruik kunnen maken van de  Alamo Save Time procedure. Rond 9.30 uur zijn we daar en er staan wat mensen voor ons. Het kantoortje zit in een garage aan een drukke weg, best lastig om veilig te staan met de bagage en kinderen. Dan zijn wij aan de beurt. Ook deze meneer probeert ons extra’s aan te smeren waarvoor David ons gewaarschuwd heeft. We bedanken overal netjes voor vervolgens een handtekening en dan… De medewerker geeft ons aan dat er een probleem is en dat we even aan de kant moeten wachten. Hij helpt de volgende in rij en het duurt en duurt. We vragen wat het probleem is en dat het niet handig is met kinderen hier te staan. Uiteindelijk neemt een leidinggevende ons mee naar een lager deel van de garage, hier blijkt een veel grotere wachtruimte te zijn, waarom doen ze dit niet eerder ?? Het probleem blijkt te zijn dat er geen auto is, deze zijn op dat moment onderweg. Er druppelen wat auto’s binnen maar deze moeten ook nog gereinigd worden we zijn een beetje ongeduldig en dan krijgen we de papieren in onze handen gedrukt de auto die nu wordt gewassen wordt onze bolide. Ik kijk nog even in de papieren en ze hebben ons toch wat aangesmeerd, de service dat je de tank leeg terugbrengt en achteraf dus de rekening krijgt voor een volle tank. Wij wijzen ze hierop en na veel heen en weer geloop zegt ze als jullie het niet willen dan moet je dit boven aan de balie regelen. Nog langer hier staan is geen optie dus we nemen het maar voor lief en brengen de auto straks met een lege tank terug (tot de druppel natuurlijk want daar zijn we Nederlanders voor). We hebben een Chevrolet Impala een rode sportuitvoering met dubbele uitlaat, open dak en goed werkende airco. Qua uiterlijk niet onze auto, maar hij zit goed en we hebben voldoende ruimte. De meegebrachte TomTom doet het. Dus om 11.00 uur vertrekken we dan uiteindelijk. Na een klein misverstandje met een afslag zitten we al snel op koers. Als we de grote snelweg af gaan stoppen we even bij een supermarkt. Even wat inslaan vooral komkommer, fruit en tomaten, want aan vitamine hebben we de laatste dagen niet veel gedaan. Het valt ons op dat er veel Mexicaanse producten worden verkocht en de mensen hier ook dit uiterlijk hebben (we zullen toch wel de goede richting op zijn gereden haha). Sharon laat weten dat het geen Mexicanen zijn, want die hebben een hoed (sombrero) op, dit zijn indianen die pannenkoeken eten. De rit vanaf hier is prachtig. Rond 15.15 uur zijn we in ons hotel; Yosemite View Lodge. Het hotel bestaat uit meerdere gebouwen en er is een binnen- en buitenzwembad. De kamer is lekker groot en er zit zelf een kitchenette in. In een ander reisverslag hadden we al gelezen dat ze hier zelf pasta hadden gemaakt, dat zal nog eens een goed idee zijn voor het diner. Het is hier wel warm 101 Fahrenheit dat loopt al aardig tegen de 40 graden. We rijden naar het Yosemite Nationale Park en kopen bij de entree een Eagle pas voor $ 80,- wel zo handig want met deze pas kan je een jaar lang alle nationale parken in de U.S.A. bezoeken (een losse entree varieert tussen de $ 20,- en $ 25,- per auto dus dat hebben we snel terugverdiend).

We rijden naar de Village, want we willen eerst naar het Visitor center, onderweg zien we al de rotsformaties met de geweldige kleurschakelingen in het contrast met het groen van de spar achtige bomen die hier staan. Village is een soort campingcentrum van het park. Je vindt hier winkels, restaurants, verhuurcentrum, een museum en het visitor center. Bij de balie vragen we aan een ranger wat we het beste kunnen doen en of we kunnen picknicken. Dit laatste is geen probleem, het is alleen niet verstandig om s ’nachts eten in je auto te bewaren maar zolang je het voedsel overdag bij je draagt verwacht ze geen beerproblemen. In de kiosk kopen de kinderen een boekje met opdrachten waarmee zij een echte Junior Ranger kunnen worden. Buiten komen we een hele leuke echte Amerikaanse ranger tegen dus we vragen vriendelijk of hij met de kids op de foto wil, geen probleem dus snel even een leuke kiek. Hij vertelt dat hier dagelijks 30.000 mensen komen recreëren, dat is wel erg veel maar de route naar Tuolumne Meadows die wij morgen willen doen is veel minder druk en het is daar ook wat koeler. We horen het al, 2 grote voordelen dus de keus voor morgen is gemaakt. Lopend vanuit Village nemen we het wandelpad naar de Falls. Er is bijna geen water doordat het afgelopen winter weinig heeft gesneeuwd en de laatste weken is het extreem droog. Toch klauteren de kinderen een beetje over de rotsen en gaan met hun voeten in het water. Het is hier vrij druk. Een Amerikaanse vrouw vraagt of ze een foto van ons moet maken want ze herkent ons en weet dat we uit Nederland/Volendam komen. Bizar toch. Vervolgens verteld ze dat de bruiloft van haar dochter in Amsterdam een mooie dag was.  Ze woont vlak bij Yosemite, de mensen met wie ze hier is gaan verder dus we zeggen vriendelijk gedag. Na veel brainstormen komen we tot de ontdekking dat we deze vrouw op een zeilvakantie in Kroatië hebben ontmoet. We wandelen terug en zien nog een mooie blauwe vogel, eekhoorns en herten. Het hotel heeft een kleine winkel maar de ingrediënten voor een pasta kunnen we niet vinden. Het blijkt dat ca één miijl verderop een supermarkt zit bij het tankstation, twee vliegen in 1 klap, en doen ook gelijk inkopen voor het ontbijt. Het begint te druppen en de zon schijnt. Resultaat mooie plaatjes van een regenboog. De kids gaan zwemmen en om 21.00 uur staat de eigen gemaakte spaghetti op tafel. (ondanks dat de kitchenette op de kamer zit hebben we geen last van nare kookluchtjes).

Donderdag 11 juli Yosemite

Na het ontbijt gaan we op pad. Zoals gisteren besloten maken we de rit naar Tuolumne Meadows ca 75 minuten enkele reis maar het is zeer zeker de moeite waard. Via Big Oak road komen we uiteindelijk op de Tioga Road, deze weg is alleen tijdens de zomermaanden geopend. We rijden langs een camping genaamd White Wolf dat lijkt ons een prima stop voor koffie en een ijsje. Het is hier inderdaad veel frisser dus vestjes maar aan. De campingplaatsen zijn ruime plekken en voorzien van een picknicktafel en een barbecue, met bewondering kijken we hiernaar. Totdat we naar de WC moeten en gebruik dienen te maken van het sanitair op de camping. O, ja dit is waarom wij dus liever een hotel hebben. We rijden verder, alles ziet er hier imposant uit, dit is niet te omschrijven. Olmsted is een mooi uitzichtpunt dus daar stoppen we. Het woord mooi schiet hier duidelijk tekort het is ongelofelijk, je voelt gewoon dat hier het ijs miljoenen jaren geleden doorheen is gegaan (Sierra Nevada) en de rotsen heeft gepolijst. Ice Age is een tekenfilm maar had hier opgenomen kunnen zijn. Door de lichte kleur van het gesteente lijkt het zelfs of er sneeuw ligt. We maken een wandeling om te genieten van de uitzichten.

Dan gaan we weer verder langs het Tenaya lake (die slaan we nu even over en die bewaren we als stop voor de terugweg). Het landschap verandert iets minder bergen en meer grasvlaktes en dan zijn we er een vlakte met gras, bloemen, struiken en af en toe een boom. De rivier Tuolumne baant zich hierin een weg. Het heeft iets van de hooglanden in Schotland. In het veld zien we grondeekhoorns die zich net als stokstaartjes bewegen over het uitgestrekte veld en het is heel leuk om hier naar te kijken. In de verte zien we nog wat sneeuw op de bergtoppen. We wandelen gewoon wat rond. Op de terugweg picknicken we aan het Tenaya meer, wat een rust. Je hoort bijna niks. Deze omgeving geeft je een bepaald gevoel dat er meer tussen hemel en aarde is. De kinderen gaan met hun voeten in het water en we genieten. De kinderen hebben vandaag veel opdrachten uit hun boekje gemaakt. Daarnaast moesten ze zwerfafval verzamelen. Het laatste wat hun nog te doen staat is meedoen aan een activiteit maar daar is ons verblijf te kort voor. Een alternatief is het museum in Village. In dit museum leer je hoe de Indianen als oorspronkelijke bewoners hier leefde. Niks geen wigwam maar hutten van takken en boomschors. Eigenlijk wel logisch, ze waren één met de natuur. Dus datgene wat ze konden verkrijgen gebruikte ze. Een echte indiaan legt de kinderen nog het een en ander uit over de gebruiksvoorwerpen. Sharon vind vooral de rugdrager geweldig waar ze de baby’s in hadden. Jacco heeft meer oog voor de pijlen die ze van stenen maken. Er wordt een film gedraaid The Spirit of Yosemite, het weergeeft het gevoel wat de natuur hier met je doet, verwondering. Zo alles voltooid op naar het visitor center. Een ranger vraagt de kinderen wat ze zo al geleerd hebben en hoe ze het park en de natuur in de toekomst willen gaan beschermen en dan moeten ze de eed afleggen. Rechterhand omhoog en netjes nazeggen wat de ranger zegt, is natuurlijk best lastig in het Engels. Ze krijgen de badge opgespeld en voortaan mogen ze zich Junior Rangers noemen van Yosemite.

Vrijdag 12 juli Visalia – Sequoia

Op naar de grote imposante bomen. De reis van Yosemite naar Visalia gaat voorspoedig. We zien het vliegveld en ons hotel liggen en rijden door (ca 1 uur rijden tot de ingang) naar NP Sequoia. De borden geven aan dat we er bijna zijn maar grote bomen zien we niet. Bij de ingang, overhandigd een ranger ons de plattegrond en informatiekrant (dat krijg je bij elk park) en wat blijkt; we moeten nog een stuk hoger en het is nog wel 3 kwartier rijden voordat we bij Giant Forrest zijn. Dat valt een beetje tegen want we moeten straks dus ook weer 1 ¾   uur terug naar ons hotel en al met al is dit dan wel een lange rij dag. Maar we zijn er nu toch. Het museum leert ons veel over de mammoet bomen. Het zijn niet de hoogste maar wel de bomen met het meeste volume. Vooral het naast elkaar zetten van objecten ten opzichte van de bomen maakt het nog duidelijker hoe groot, groot is. We nemen een trial door het bos vol bewondering kijken we omhoog de stammen hebben een mooie roodachtige kleur en het ruikt heerlijk naar dennen. Een open stuk in het bos wijst op water want deze jongens houden niet van natte voeten. Op ons pad komen we een omgevallen boom tegen, waarbij je goed de doorsnee kunt zien. We zien ook een boom die is versmolten met een groot rond rotsblok en je beseft dat deze bomen hier al eeuwen staat. Tussen deze reuzen genieten we van de verse aardbeien die we onderweg hebben gekocht en een lekkere boterham.  Uiteraard willen we ook nog de General Sherman zien. Met de auto rijden we naar de hoger gelegen parkeerplaats, vandaar wandelen we naar beneden. Er is veel aandacht voor de grootste boom ter wereld. Hij is 83,8 meter, een omtrek van 31 meter bij de stam en een volume van zo’n 2100 ton. Eerlijk gezegd spraken de bomen in Giant Forrest ons meer aan. We kunnen kiezen of we lopen omhoog of nemen de pendelbus. Het is vrij warm en we kiezen voor het laatste. Al met al was het toch zeker weer de moeite waard om dit met je eigen ogen te hebben gezien. Op naar ons hotel Visalia Holiday Inn erg lekker met een zwembad want aan een verfrissende duik, daar zijn we nu echt aan toe. Ook hier eten de kinderen gratis en we besluiten om lekker hier wat te eten en niet meer op zoek te gaan. Morgen hebben we een (geplande) lange reisdag voor de boeg ca 6 uur dus we gaan niet te laat naar bed.

Zaterdag 13 juli Las Vegas – Ghost Town

Tof Las Vegas, echt zin in. We hadden thuis uitgebreid gekeken op welke wijze we deze lange rit konden onderbreken en kwamen uit bij Ghost Town; Calico. Ons hotel in Visalia ligt dicht bij de snelweg dus dat scheelt. Het landschap verandert continue. Van een saaie weg is dus geen sprake. Op de vlaktes van de woestijn zien we af en toe van die kleine stof tornado’s, de kinderen vinden dit intrigerend en zoeken naar meer. Na ca. 3 uur komen we aan in het oude mijnwerkersstadje Calico. Dit stadje waar ooit 1200 mensen leefde werd verlaten en heeft sinds een paar jaar, voor de toeristen, weer een nieuwe bestemming gekregen. Het is wel warm 40 graden maar de winkeltjes en restaurants zijn voorzien van airco. Je waant je echt in een Western. Er rijdt een klein treintje langs de oude mijn, het stelt niet veel voor maar de kinderen vinden het leuk. Je betaald overigens voor de entree een prijs maar de “attracties” zoals het treintje, de mijn (waardoor je heen kunt lopen) en het goud zoeken zijn hier niet bij in begrepen. Op gezette tijden wordt er in de Mainstreet door een paar cowboy’s een stukje opgevoerd. Het is een leuke onderbreking voor 1 ½ uur. Rond 16.30 uur zijn we in Las Vegas.
Het hotel Circus Circus zien we al snel liggen, maar waar is de ingang? Het blijkt dat je achterom moet rijden en we zetten de auto even voor het inchecken in een zone waar je maximaal een halfuurtje mag staan. Dit keer lopen we alle vier maar even mee naar binnen. Tot onze verbazing staat er een enorme lange rij, nog langer dan bij de douane. Als we na hadden gedacht dan kan dat ook niet anders inchecken vanaf 15.00 uur en dan 1500 kamers! Eindelijk zijn we aan de beurt na de sleutel te hebben ontvangen en een plattegrond kunnen we de auto in de garage parkeren (dit is gratis) en lopen we met de koffers naar de lift. Héhé om 18.00 uur zijn we dan eindelijk op onze kamer. Deze is gewoon iets minder dan we tot nu toe gehad hebben geen koffie/thee voorziening, dat is wel jammer en geen uitzicht. Veel zullen we toch niet op de kamer zijn. Tijd om op onderzoek te gaan. We lopen door het hotel, het heeft zelfs een inpandig pretpark. Door het hele gedoe met inchecken en de reis komt het allemaal hysterisch op ons over. Eerst maar wat eten/drinken bij de Grill waar we een beetje bijkomen.

We besluiten om nog de Strip op te gaan. Eerst de uitgang vinden van dit hotel. Op zoek naar de uitgang kijken we nog even naar een trapeze act in het circus theater is. Het is buiten nog warm maar aangenaam. Al die lichtjes, het heeft toch wel wat!. Het is een behoorlijke wandeling als we vlak bij Treasure Island zijn we zien de piratenbot net wegvaren en snellen ons naar de voorkant om de voorstelling “Sirenes” te kunnen zien. De mensen staan hier rijen dik en we kunnen het net niet goed zien maar we frummelen ons er tussen. De voorstelling is op zich leuk maar de vermoeidheid slaat toe. Net als we zeggen “kom we gaan” is de show ten einde en loopt iedereen tegelijk weg en dat is niet erg prettig met de kinderen. Gelukkig raken we niemand kwijt. Even binnen in het hotel maar even in de airco bijkomen geen bankje of stoel te bekennen zonder een gokkast voor je neus en dan begint er ook nog eens een show waarvoor een lange rij mensen zich al heeft verzameld. We gaan maar snel weg. Met de bus terug dan maar. We willen een 24-uurs kaartje kopen maar bij de eerste halte krijgen we er geen kaartje uit dan maar bij de volgende geen kaartjes automaat. Hoe gaat dat dan? Je kan als je voldoende gepast contant geld $ 8,- per persoon hebt ook in de bus een kaartje kopen en gelukkig hebben we dat. De bus gaat zo vlot nog niet. Inmiddels is de Strip één file van auto’s we hebben geduld en kijken goed om ons heen. Het is al 23.00 uur als we bij onze hotelkamer zijn morgen maar lekker uitslapen.

Zondag 14 juli Las Vegas

Na een rustige start nemen we de bus en stappen uit bij Caesar’s Palace. Het is overdag een stuk rustiger dan s ’avonds op de Strip en je kijkt je ogen uit. We wandelen het hotel in en zijn eigenlijk opzoek naar het bewegende plafond zoals dit omschreven staat in de reisgids. Het is jammer dat in alle hotels er weinig bewegwijzerd wordt waardoor je soms nu net datgene mist wat je wilde zien. Het hotel is volledig in Romeinse stijl incl. reproducties van de meest bekende beeldhouwwerken. We belanden in de winkelgalerij Forum Shops, dit is erg mooi. Alle bekende merken zijn hier wel vertegenwoordigd. Het is er koel en je komt ogen tekort. En dan dat plafond ze kunnen hier de dag en nacht mee simuleren nu hebben al die hotels al geen ramen maar ook hier heb je geen benul van tijd. Het aquarium van Atlantis is wel open (de rest wordt gerestaureerd) en het lijkt wel of we weer op de Malediven zijn, al die prachtig gekleurde vissen en manta’s. We kunnen niet om de Cheesecake Factory heen dus na de kaart grondig te hebben bestudeerd brengt de ober 3 heerlijke stukken taart; Fresh Strawberry, White Chocolate Raspberry Truffle en een White Chocolate Caramel Macadamia. We waren toch weer iets te enthousiast met bestellen want met zijn vieren krijgen we al dit lekkers niet op.
Nog even shoppen en dan lopen we binnendoor het Bellagio hotel in waar de winkelgalerij verder gaat. Vooral in de hal blijven we weer vol verwondering staan wat een pracht en praal. Roltrappen in de vorm van een wenteltrap. Maar we komen voor de fonteinen en die zijn buiten. We zoeken een mooi plekje in de schaduw van een boom en dan klinkt de muziek “Big Spender” heel toepasselijk hier in Las Vegas. Het water begint te dansen en gelukkig weet de eend nog net te ontsnappen aan deze 1200 waterspuwers. Met de bus naar NewYork NewYork, dit hotel is vanaf de buitenkant al een attractie met het Vrijheidsbeeld en de achtbaan. In het hotel hebben ze de straatjes van Manhattan nagebouwd. We komen weer ogen tekort. Binnendoor naar Excalibur. In dit hotel kunnen we ook niet hetgeen vinden wat we zochten we wandelen dus door naar Luxor. Onze voetjes beginnen we al aardig te voelen dus tijd voor een break. Door de pyramide vorm van dit hotel voelt het heel ruimtelijk. Na een pauze steken we de Strip over, het is wel echt heet hier. Niet stil staan doorlopen maar ook weer niet te hard. Bij MGM Grand er snel weer in heerlijk die airco. Het MGM Grand is het grootste hotel ter wereld meer dan 5000 kamers en al snel zijn we dan ook verdwaald. We willen nog naar M&M’s World op de strip maar komen uiteindelijk aan de achterzijde in een hele andere straat eruit. Wat doen we? Naar binnen en weer terug? Of lopen we buitenom terug?. De portier adviseert het eerste vanwege de warmte en die hadden we inderdaad ook al ervaren. Oké dan toch maar weer naar binnen. Na de uitleg van de portier gaat het ondanks de afstand toch wel vrij vlot, zo daar zijn we ook weer even klaar mee. M&M’s World 4 verdiepingen met M&M’s, in smaken die we nog nooit hebben gezien. Nu hebben we niet echt iets met deze snoepjes maar door de hoeveelheid moet je er gewoon door heen lopen en natuurlijk iets kopen. Op de derde etage draaien ze een hele leuke 3D film, welke gratis toegankelijk is. Zo en nu willen de voetjes echt niet meer.
We strijken neer in het Hard Rock café wat ook echt qua entourage/omvang de moeite waard is en zeker als je van muziek houdt. Er hangen veel attributen van bekende artiesten zoals Madona en de Who. Het is al donker ons buskaartje is tot 21.30 geldig; gaan we terug naar het hotel? Of gaan we nog naar Venetian? De meningen zijn dit keer verdeeld. Uiteindelijk gaan we met de bus naar Venetian en onderweg zien we nog de vulkaan die tot uitbarsting komt bij Mirage. Het lijkt wel of we op het San Marco plein staan er varen gondels door de kanalen en de gondeliers zingen O, sole mio. Het plafond binnen is prachtig beschilderd als de werken van Michelangelo. Net als bij de forum shop kunnen ze hier in de winkelgalerij de dag/nacht simuleren. Het is er nu dus dag terwijl het buiten allang donker is, heel vreemd voelt dat. Ook binnen zijn er kanalen met gondels. Het buskaartje is niet meer geldig dus we lopen het laatste stuk over de Strip terug en dan moeten we ook nog onze hele hotel door crossen alvorens we eindelijk onze voetjes rust kunnen geven. Ik ben blij dat ik mijn goede schoenen heb aangedaan, staat iets minder charmant maar gelukkig geen blaren want het is wel een hele tippel.

Maandag 15 juli Bryce Canyon – Zion

We vertrekken lekker op tijd, gelukkig hebben ze een fast check out. Na 2,5 uur rijden komen we aan bij Zion. Het is behoorlijk warm. We informeren bij het visitor center wat we het beste kunnen gaan doen. Ze geven een aantal tips maar we kiezen voor de wandeling langs de riverside. Nu is Zion in de drukke maanden niet toegankelijk met de auto maar dien je gebruik te maken van de shuttle service, hetgeen prima geregeld is. Alleen heeft deze bus dus alleen maar ARKO (alle ramen kunnen open) en ik kan je vertellen dat als je bij de laatste stop moet zijn het zweet in je bilspleet staat na ongeveer 3 kwartier, verder is het tochtje erg mooi. We hebben voldoende water mee dus starten maar. Het pad is druk maar de omgeving geweldig mooi, wederom het enorme WAUW gevoel. Het pad loopt langs de rivier Virgin in een kloof aan beide zijde kijk je op tegen enorme rotswanden en de kloof wordt steeds smaller. Aan het eind van het pad na circa 3 kwartier kan je verder door de rivier nog dieper de kloof in, we lopen nog een klein stukje op en besluiten dan om terug te keren. Een stukje terug was een mooi plekje in de schaduw waar we nog even lekker met onze voetjes door de koele rivier kunnen. Jammer dat we geen zwemspullen hebben meegebracht. De kinderen vinden het heerlijk en bouwen met de stenen kleine dammetjes. Een eekhoorn probeert nog heel behendig iets uit onze rugzak te halen maar een oplettende voorbijganger jaagt hem weg. Deze beestjes zien er lief uit maar ondertussen.
Er komt wat bewolking opzetten waardoor het koeler wordt maar door de verandering van het licht ziet de kloof er weer anders uit. Tijd om terug te gaan. Onderweg vallen er al grote druppen maar als de bus ons op het eindstation afzet breekt de wolk echt los, dan toch maar een kort sprintje naar de auto. Nog 2,5 uur rijden naar ons hotel Ruby Inn. Onderweg nog even tanken. Het is hier wel fris de thermometer wijst op 66 Fahrenheit, dat is wel een verschil met Las Vegas. We doen onze vestjes maar even aan, wellicht had ik er toch twee mee moeten nemen! Ruby Inn is best een groot complex; kamers, appartementen, campingterrein. Ze hebben een tankstation en een grote winkel met souvenirs en levensmiddelen. Aan de overzijde van de weg zijn nog wat kleine souvenirwinkeltjes en een stenenwinkel. Dat het zo groot is merk je niks van het straalt rust uit na het chaotische Las Vegas. We dachten om 19.30 uur een pizza te gaan eten maar dit lijkt meer op een snacktent en we willen wel graag in een restaurant. En daar is er dus maar één van dus toch maar in de rij (het valt reuze mee blijkt uiteindelijk). Hé is het nu al 20.30 uur ? Ja, ja we hebben de bordjes Utah time wel gezien maar hadden niet begrepen dat het hier gewoon een uur later is. Dat wordt dan niet meer zwemmen na het eten.

Dinsdag 16 juli Bryce Canyon

Na wat informatie te hebben ingewonnen reserveren we het paardrijden voor op de vertrekdag. Tevens gaan we vanavond naar de Western Diner Show. Het lijkt de kinderen erg leuk en de prijs is eigenlijk niks meer dan dat we weer in het restaurant hier zouden gaan eten. Na alles in orde te hebben gemaakt gaan we naar het National Park Bryce Canyon. We parkeren de auto aan de noord zijde en lopen richting Sunrise point. Zodra je aan de rand van het Amfitheater komt lijkt het of je een sprookjesboek bent binnengewandeld. Dat moeder natuur zoiets wonderlijks kan maken. Het is met geen pen te beschrijven met geen toestel te fotograferen dit moet je werkelijk met eigen ogen gezien hebben. Bij Sunrise point lopen we een stukje naar beneden, Queens garden trail. De torentjes genaamd hoodoo’s zijn gevormd door watererosie maar het lijkt net of iemand een groot zandkasteel heeft gebouwd. En dan de kleuren; roze, oranje, geel, terra, het lijkt wel een lichtshow. Doordat de temperatuur heerlijk is, rond de 20 graden, is een wandeling zeer goed te doen en het één lijkt nog wel mooier dan het ander. Met de auto rijden we naar de andere kant Inspiration Point, we verwachten hetzelfde uitzicht maar dan van iets hoger gezien. Maar wat blijkt? Dit punt heeft zo’n groot WAUW factor dat we stom geslagen met onze mond open staan te kijken naar dit enorme schouwspel. Inspiration dat is een mooie omschrijving voor iets wat verder niet te omschrijven valt zo mooi. Ook nog even naar Bryce Point wat ook mooi is maar niet op kan tegen de eerdere punten. Niettemin kan je bij Bryce Point, wat op 2529meter hoogte ligt, wel heel ver kijken waardoor het niet mag ontbreken.

Tijd voor een picknick lunch. Hiervoor rijden we iets meer naar het zuiden van het park. De eerste picknick plaats is behoorlijk vol. De tweede niet maar dit komt hoogst waarschijnlijk doordat hier aan de bomen te zien een tijdje terug een bosbrand is geweest. Maakt voor ons niet uit. We zoeken een picknicktafel en eten lekker onze broodjes op. Wat hier heel grappig is, is dat er een soort sprinkhanen zijn die opspringen en dan het geluid van een trekbommetje maken. Dus met het gevolg dat de kinderen door het veld rennen en helemaal geen tijd hebben om hun broodje te eten. In de verte komt er een onweerslucht aan en we zien de flitsen al, wederom een indrukwekkend natuurverschijnsel om zo van een afstand te bewonderen. We spotten hier ook nog even een Moutain short-horned hagedis. Kortom, een geslaagde picknick. We rijden nog een stukje door naar Natural Bridge en gezien het onweer dat langzaam onze kant opschuift rijden we terug en stoppen nog even bij de uitzichtpunten totdat het begint te regenen. En dit kunnen we een echte regenbui noemen.
Het hotel beschikt over een mooi binnenzwembad dus helemaal goed om de middag daar verder te vertoeven. Om 18.30 uur gaan we naar Ebenezers Western Diner Show wat ook gevestigd zit op het terrein van Ruby’s Inn. We worden door de sheriff ontvangen waarna een cowboy ons naar de tafel brengt. Het zijn grote ronden tafels van 8 personen dus er schuift nog een Frans echtpaar uit New York aan en een moeder en dochter uit Alaska heel gezellig. De kinderen storten zich gelijk op de bak pinda’s die op tafel staan. De non-alcoholische drankjes zijn inclusief en kun je gewoon pakken. Voor een biertje moet je bij een ander barretje zijn om te bestellen en vervolgens loopt er iemand achter je aan met het glas bier omdat op je tafel te zetten. De show begint, ze doen trucjes met een lasso, zweep en revolvers en vertellen er leuke verhalen bij. Dan worden we uitgenodigd om het eten te halen, het gaat er heel komische aan toe. Het eten is heel goed echt cowboy voedsel en zeker aan te bevelen. Na het eten treden The Wranglers, een country band, op met zoveel humor tussendoor dat de kinderen bijna van hun stoel afvallen van het lachen. Na afloop willen ze dan ook een CD kopen, uiteraard gesigneerd. Het was een hele leuke avond.

Woensdag 17 juli Bryce Canyon – Capitol Reef

Rond 8.15 uur staan we bij de paardenbak, ook op het terrein van Ruby’s Inn, voor de rit ter paard hetgeen waar Sharon enorm naar heeft uitgekeken. Het is prachtig weer voor een rit en naar blijkt kunnen de vestjes al snel uit. We zijn iets te vroeg en de kinderen spelen met de honden daar waarbij er één een duidelijke voorkeur heeft voor donker rode stenen en de ander dit steeds van hem wegpakt en verstopt. Heel grappig. We krijgen een passend paard zo mag Sharon op Sandy een mooie witte merrie, Jacco mag op Kopenhagen een bruine vos, mama krijgt de ondeugende Hook, gevlekt western paard en papa krijgt Marie een rustig gevlekte merrie. Nadat alles is afgesteld worden de andere mensen ook op hun paard geholpen. Sharon laat weten dat ze het toch niet zo leuk vind maar nu is er geen weg meer terug. Doordat ik niet weet hoe de rij zich gaat vormen vraag ik één van de cowboys haar even in de gaten te houden. Geen probleem. Het blijkt dat wij vrijwel vooraan rijden. Sharon, Jacco, mama en papa met het fototoestel achteraan, dat zijn dus veel gat-foto’s geworden. We hebben gekozen voor de toer van 1,5 uur, het moet natuurlijk wel leuk blijven. Dit houdt dus in dat we niet door het Amfitheater van Bryce rijden maar door de bossen die ervoor liggen met aan het eind nog een glimp van het prachtige gesteente aan de rand van een kloof. Maar dat maakt helemaal niet uit.
Nadat we de bak uit sjokken wordt er van ieder nog een foto gemaakt, die we bij terugkomst cadeau krijgen. Hier was met name Sharon helemaal verrukt van. Hook is een beetje ondeugend en wil sneller dan Kopenhagen. Kopenhagen is er niet van gediend dat een ander aan zijn gat zit. Dus ik probeer Hook af en toe wat af te remmen om een bok van Kopenhagen te voorkomen. Gelukkig blijft het bij het af en toe omkijken van Kopenhagen en zijn er verder geen calamiteiten en sjokken we door een prachtige natuurlijke omgeving hiiihaaaaa. Sharon is helemaal niet bang, al na een kwartier vind ze het te sloom gaan en spoort ze regelmatig haar paard aan. Ze gaat dan in een echte jockey houding staan (met het kippenkontje naar achter, zo grappig), waar ze dit nu weer geleerd heeft? En ja hoor daar gaat ze in een drafje, oeps die van ons gaan er achteraan even opletten dus. Bij terugkomst verruilen we de lange broek weer voor een korte.

Spulletjes in de auto en op weg naar Capitol Reef. De rit is zo’n 3 uur maar zeker de moeite waard. Het landschap verandert hier elke 10 minuten van bos, rotsen, hoogvlakten echt heel bijzonder. We rijden eerst naar het National Park en passeren ons hotel wat niet ver bij de ingang vandaan is. Eerste stop is het visitor center zodat we even kunnen bekijken wat te doen. We besluiten de wandeling morgen te doen en bezoeken vandaag het Fruita District. Een kleine mormoonse gemeenschap heeft zich in Capitol Reef begin 1900 gevestigd. Zij hebben langs de rivier heel veel fruitbomen geplant en leefde hiervan. We bezoeken een klein museum huisje waarin ze de zelf gemaakte producten verkopen. Helaas zijn de taartjes al uitverkocht maar de scones en jam kunnen we zeker aanbevelen evenals het eigen gemaakte ijs. Met de auto rijden we naar Natural Bridge, maar het wandelpad blijkt te zijn gestremd zover we kunnen zien is er een boom opgevallen en dat is jammer.
Een stukje terug dan maar, naar de Petroglyphs, Dit zijn tekeningen van de oorspronkelijke Pauiute-Indianen die hier leefde. De tekeningen zijn in de rotsen gekrast, hoogst waarschijnlijk was er meer maar dat is eraf gebrokkeld. Op naar het hotel de kinderen willen zwemmen. We horen al onweer aankomen. De receptie van dit Best Western hotel is gedateerd en ziet er niet heel schoon uit. Gelukkig blijkt de kamer wel netjes en schoon te zijn maar we gaan in ieder geval niet in dit hotel eten. Naast het zwembad zit een heerlijke Hottub en ik kan je vertellen na een ochtendje paardrijden is dit wel heerlijk voor je bilspieren. We rijden het plaatsje Torrey in maar zien niet echt een geschikt eettentje dus we besluiten voor de pizza tent te gaan tegenover ons hotel. Het is niet echt een restaurant maar buiten kan je heerlijk onder een luifel zitten en kijken we naar de regen die op Capitol Reef neervalt, genietend van een grote pizza.

Kort verslag van Sharon; paardrijden

We moesten heel vroeg op staan en snel ontbijten want we gingen paardrijden. Mijn paard heette Sandy hij was heel lief. Ik ging met Sandy en de andere paarden langs de bergen en in het bos. Het was super warm en alle paarden moesten netjes in een rijtje lopen. Het paard van mijn broertje liet een scheet.

Donderdag 18 juli Capitol Reef – Arches – Moab

Het uitzicht vanaf ons terras is super. Deze hele omgeving straalt rust uit. Je hoort wat vogeltjes maar meer niet. Capitol Reef is eigenlijk een aardplooi die zo maar opduikt vanuit het niets. Een groot gedeelte van het park is niet toegankelijk met een gewone auto. Wij willen vanmorgen een stukje Scenic drive doen en dan de wandeling door Grand Wash. Als we echter daar aan komen blijkt de weg te zijn afgesloten; Floating. De vele regen blijft in de kloof staan en kan geen kant op waardoor het terrein ontoegankelijk wordt voor bezoekers. Nu daar balen we wel van. We informeren nog even verder, maar ze denken dat als er niet meer regen bijkomt het wellicht morgen of overmorgen weer open gaat. Wat gaan we nu doen ? We hadden voor onderweg al een taartje gehaald en besluiten deze dan maar eerst op te peuzelen in de boomgaard en dan zullen we wel zien. We doen zeer rustig aan, alle tijd en dan rijden we door naar Arches. Komen we het Franse echtpaar uit New York weer tegen. Zij laten weten dat de Grand Wash vanaf de andere zijde, bij de hoofdweg wel open is. Dan gaan we dat doen!
Het loopt echter al tegen 11.00 uur en de zon brand hier lekker. Stappers aan en dan de rivierbedding in. Bah! Het is echt hele dikke blubber wat eruit ziet als vloeibare chocola maar het maakt het loopje wel interessant. We zien dat voorgangers al aardige slippers hebben gemaakt waar we om moeten lachen maar je wilt natuurlijk niet dat het jou overkomt. De kloof is vrij breed en er is nagenoeg geen schaduw wat de wandeling wel zwaar maakt. Na een kwartier lopen wordt het iets smaller en kan je af en toe even in de schaduw staan. De wind en regen heeft vele holen in de zandsteenrotsen gemaakt het is wel weer bijzonder om deze soort van lege voorraadkast te aanschouwen. Doordat we dezelfde weg terug moeten houden we hier wel rekening mee en lopen niet helemaal door. Op naar Moab wederom circa 3 uur rijden, maar dat vinden we nu niet erg even lekker in de airco bijkomen. We rijden niet gelijk door naar Moab maar maken eerst nog even uitstapje naar Arches. Nu hebben we al wel een paar bogen, natuurlijke bruggen gezien maar hoe is het nu mogelijk dat juist op deze plek in één park er maar liefst 2000 zijn in de variatie van 1 tot 90 meter. Al die National Parken liggen op rijafstand van elkaar maar zo divers als ze toch weer zijn hadden we echt niet verwacht. Het is wel warm/heet dus om nu echt te gaan wandelen is niet verstandig. We rijden dus met de auto langs Balanced rock en door naar de windows. De natuur nodigt ons ondanks de hitte toch uit om uit de auto te gaan. Een enorme noord en zuid boog wat als een soort portaal een doorkijk geeft. We kruipen omhoog bij de North Window en nemen plaats in het raamkozijn wat in de schaduw ligt dit is echt super. De wind blaast koele lucht er doorheen en het uitzicht is magnifiek. Eigenlijk willen we niet meer weg.

We maken de wandelroute nog even af naar het South Window en de Turret Arch. Bij het parkeerterrein zijn weer in het middel of now where schone toiletten, dat is ook wel erg goed geregeld in die parken. Op naar ons hotel, River Canyon Lodge in Moab want na al dat wandelen hebben we wel zin in een duik in het zwembad. Het hotel ligt midden in de stad(je) wat wij erg leuk vinden. Er is beneden bij de receptie een thee en koffie voorziening en het ziet er netjes uit. Ze hebben geen eetgelegenheid maar we kunnen wel met korting bij een pancake restaurant verderop ontbijten. Zo eerst nu even het raften voor morgen regelen. Van Travelnauts hadden we twee opties gekregen dus bij het hotel vragen we wat zij aanbevelen. Dat was Moab Adventure center dus wij daar heen. Blijkt dat alles tot zaterdag vol is. Lichte paniek want we hadden het Jacco beloofd, hadden we dan toch van te voren moeten boeken ? Dan naar Adrift de andere organisatie die David had opgegeven. Gelukkig hier was het geen probleem. Ze zijn ook nog een stuk goedkoper en ja het kantoor is iets minder luxe en ze dragen t-shirts ipv blouses maar de tocht verder is identiek ook het gebruikte materiaal verschilt niet veel van elkaar. Snel terug naar het hotel, zwemkleding aan en dan eindelijk die heerlijke duik in het zwembad. Het zwembad bij dit hotel heeft enige renovatie nodig maar was voor ons goed genoeg. S ’avonds horen we alweer onweer opkomen. Als we een restaurant hebben gekozen vraagt de vrouw of we binnen of buiten willen zitten. Gezamenlijk kijken we naar de lucht, binnen dus. Net als we zitten komt er een hoosbui. De lucht is paars met een regenboog, wonderlijk weer.

Vrijdag 19 juli Moab

Factor 50, de zon schijnt en wij gaan vanmorgen raften. Rond 8.15 uur melden we ons bij het kantoortje van Adrift. We krijgen een zwemvest gepast en een kistje om eventueel spulletjes in te doen die niet nat mogen worden. In twee (oude) schoolbussen waarachter op een aanhanger de boten liggen gaan we op pad. We rijden een klein uurtje langs de Colorado River en af en toe verteld een gids iets van de omgeving. Aangekomen bij de bestemming worden de boten uitgeladen en klaargemaakt voor vertrek. Onze gids/roeier heet Kyle. Als alles klaar is voor vertrek mogen wij met zijn vieren voor in stappen en worden we vergezeld door een Belgische familie die met zijn 7en reizen. Door de regen van de afgelopen dagen ziet de rivier er erg modderig uit. Ook de waterstand is laag omdat er afgelopen winter te weinig sneeuw is geweest, maar we hebben er zin in. Met ongeveer 6 boten van Adrift (en nog een aantal van Adventure) laten we ons meevoeren met de stroom van de Colorado river. De zon brandt al lekker.
Dan wordt er een watergevecht ingezet. Snel geeft Kyle ons een emmer waarmee we de inzittende van de andere boten ook kunnen trakteren op een heerlijke verkoeling. Af en toe even wat hozen in de boot maar we hebben veel schik. De stroomversnellingen zijn niet heel bijzonder of spectaculair. Het uitzicht wel en zo ook het geen wat Kyle ons nog nader verteld over de rotsen. Een paar keer kunnen we even een duik nemen in de rivier. Na ca 2 uur leggen de boten aan, de mensen die een halve dag gingen zoals wij gaan met de bus terug. De nieuwe groep staat al te wachten. De mensen van de hele dag gaan even lunchen en zullen daarna hun weg vervolgen. Een kleine misrekening met de bus want er zijn iets te veel mensen. Een klein eindje verderop is de bestemming van een groot aantal passagiers dus we schikken even in en rijden dan terug naar Moab.

Terug bij het hotel kleden we ons even om en dan is het plan om even door Moab heen te gaan want het is echt een leuk plaatsje. We beginnen bij de stenenwinkel waar je werkelijk van alles ziet van dinosaurus bot tot dessert flowers, fossielen, versteende bomen erg leuk om even te kijken. Daarna even langs de souvenirshops. In een indianenshop kopen we een dromenvanger en de kinderen vragen of ze een lolly mogen, dat is goed. Wel duur voor een lolly $ 5,- maar nog niks door. Bij het hotel aangekomen vragen ze of ze de lolly mogen eten en ik pak ze uit het zakje. Zit er in de lolly een echte schorpioen. Oké, later blijkt dit inderdaad een lekkernij te zijn en ze zeggen dat het crispy en sweet is jajaja. We nemen hem in de verpakking wel mee naar huis. We lopen ook nog even langs het visitorscenter. Blijkt hier een meneer te werken afkomstig uit Bilthoven. Nu horen we om ons heen wel veel Nederlands qua toeristen maar om in een visitorscenter aangesproken te worden in het Nederlands met Amerikaans accent is wel heel grappig. Hij adviseert ons om naar Canyonlands (noord) te gaan en bij Dead men Horse de zonsondergang te bekijken. Het is nu 15.00 uur dus het zou kunnen maar we kiezen toch om de rest van de middag te vertoeven aan het zwembad. Relax, met een biertje, chippie en een boekje helemaal goed. Je kan gewoon niet alles zien !

Zaterdag 20 juli Canyonlands – Monument Valley

Deze ochtend starten we met een ontbijt bij Pancake House en dan gaan we op weg. Onderweg op de U.S. Highway 191 stoppen we even bij Rock in de Hole. Het echtpaar Albert en Gladys Christenen zijn hier rond 1045 gestart met het bouwen van een grotwoning. Die nu 5000m3 groot is. Wat nu een souvenirwinkel is, was voorheen een Dinner waar ze passanten voorzagen van een maaltijd. We maken een korte rondwandeling door de grotwoning die nog zo is als toen. Albert overleed namelijk in 1957 waarna Gladys van de Dinner een sieradenwinkel maakte. Zij overleed uiteindelijk in 1974. Naast deze grotwoning zijn er nog twee grote souvenirwinkels en staan er allemaal rariteiten waaronder Takel van Cars en een Jeep gebouwd van nummerplaten. Er is zelfs een dierentuin maar daar hebben we geen tijd meer voor. Overigens staat dit hele complex te koop we hadden nog gedacht……

We reizen verder en slaan af richting de zuidoostelijke ingang van Canyonlands. Halverwege de weg (die uiteindelijk toch qua afstand een beetje tegenviel) staat NewsPaper Rock. Een rots met een wirwar aan indianentekening, ongelofelijk dat dit zo bewaard is gebleven. Ik was al onder de indruk van de eerdere tekeningen maar dit. Bij het visitorcenter vragen we wat we het beste kunnen doen, gezien we ook nog een behoorlijke rit voor de boeg hebben is onze tijd beperkt. Daar komt bij dat het heet is dus niet echt wandel weer. Toch besluiten we een kort hike naar een verlaten cowboys home te maken. Dit park bestaat uit 2 delen. Het noorden waar wij dus niet zijn geweest met zijn Canyons waarbij je neerkijkt op de Colorado River (naar horen zeggen schijnt dit mooier te zijn dan de Grand Canyon). En het zuiden is met Needles, prachtige rots spitsen en graslanden. Het pad lijkt ons wel naar een strand te voeren met lage bosjes en wit zand maar nee het brengt ons bij een rots. In de schaduw van de rotsen is het echt veel koeler en dan begrijp je ook waarom de cowboys zich hier schuil hielden. De rotsen hier hebben een soort van overdekt inhammen waar de homes werden gemaakt (eigenlijk dus ook een soort van grotwoning). Maar deze rotsen hadden nog meer. Ze vangen het regenwater op in natuurlijke putten die in de rotsen zijn gesleten. Op sommige plekken sijpelde het zelfs door de rotsen waardoor het water werd gezuiverd. Een stukje verder op blijkt dat niet alleen de cowboy’s zich hier schuil hielden er staat namelijk een grote Petroglyphs op de rots getekend (indianentekening).

We rijden nog met de auto een klein stukje door het park om de Needles goed te zijn maar de weg is off road dus we wagen ons er niet aan om helemaal door te rijden. Dan maar van een afstandje waar je het ook prima kan zien. Het is erg stil in dit park zal wel door de hitte komen want na een snelle picknick is het een verademing om in de airco plaats te mogen nemen en we rijden verder naar onze eindbestemming voor vandaag. Wederom is het landschap heel afwisselend van dessert, woestijn met cactussen zand en lage struiken tot bossen met dennenbomen, vlakte met rotsen en dan doemt Monument Valley op. Je herkent het gelijk het donkerrode zand met een paar rots toppen in de vlakte geplaatst. Klinkt wellicht een beetje saai maar dat is het zeker niet. Heel idyllische lopen langs de weg een paar ezeltjes vrij rond en we komen steeds dichter bij. De kleurschakeling van de zon en de wolken het is onbeschrijfelijk.

Na 3,5 uur vanaf Canyonlands zijn we bij ons hotel Monument Valley Goulding Lodge. Het ziet er erg leuk uit. We checken in en gaan naar onze kamer. Het blijkt dat de kamer maar 1 super groot bed heeft en ik wil toch wel graag 2 kingsize bedden. Ik loop terug naar de receptie. Het blijkt inderdaad een foutje te zijn en ik krijg heel snel nieuwe pasjes voor een andere kamer maar goed dat we de koffers er nog niet uit hadden gehaald. Deze kamer is net zo mooi en nu met 2 bedden, keurig schoon ziet alles er uit. Nu blijkt dat de kids in de andere niet voor ons bestemde kamer wel gebruik hebben gemaakt van de WC, ze konden het niet meer ophouden. Ik hoop dat de gasten niet te snel arriveren zodat ik dit nog wel even kan melden bij de receptie. Er is ook een klein balkon en WAUW wat een uitzicht. Op naar het zwembad want we hebben wel zin in een frisse duik ! Het zwembad valt iets tegen is klein en binnen terwijl de (lig)stoelen buiten zijn dus je hebt geen zicht op het bad. En fris is het wel. De kinderen vermaken zich er prima en wij maken even een rondje op het terrein van het hotel. Want dit hotel is er niet zo maar één maar één met een mooi verhaal; Harry en zijn vrouw Leone (bijnaam Mike) starten rond 1928 op deze plaats een handelspost. De landelijke crisis van de 30er jaren is bij hun ook te merken waardoor de inkomsten drastische terug lopen. Dan hoort Harry van een filmproducent John Ford. Met hun laatste geld en een aantal foto’s van Monument Valley reizen ze naar Hollywood. De producent is onder de indruk en zo geschieden het dat John Wayne als jonge acteur hier zijn eerste film opnam en daarna volgde er nog veel meer.
Het echtpaar Goulding mocht de huisvesting van de filmploeg (100 personen) regelen waardoor er weer inkomsten waren. De toen gebouwde huisvesting wordt dus nog steeds gebruikt voor loges en dat is niet alles. Er is een klein museum (wat voorheen de woning van Harry en Mike was), het huisje/Cabin waar John Wayne verbleef is ook behouden. Er hangen foto’s die zijn gemaakt tijdens de filmopnames echt heel erg leuk. En voor de echte western liefhebber; wordt er elke avond een film van John Wayne gedraaid in het filmhuis. We dineren in het restaurant van het hotel, waar dus op de kaart de lievelingsgerechten van John Wayne te vinden zijn. Eén puntje doordat we hier in een indianen reservaat zijn wordt er geheel geen alcohol genuttigd of geschonken. Dus we bestellen net als de kids maar een glas melk bij het eten.

Zondag 21 juli Monument Valley – Grand Canyon

Monument Valley is het grondgebied van de Navajo Indianen. Er wonen hier nog zo’n 100 Navajo gezinnen. Hoe kan je dan het beste dit park bezoeken ? Inderdaad met een indiaan. Onze gids is Annie. Overigens kan men de Eagle pas hier niet gebruiken. Aangezien we perse de ½ dag tour vanuit Goulding Lodge van 9.00 wilde doen had David het een en ander al voor ons gereserveerd. In totaal waren er 3 open jeeps waar ongeveer 10 mensen per auto in gingen. Het leek eerst een beetje massaal maar het viel reuze mee. We waren wel blij dat we de excursie hadden geboekt want de (onverharde) wegen in het park zijn erg slecht en het is niet aan te bevelen dit met je huurauto te doen. Wel zal je nog met de auto naar het visitor center kunnen rijden en vanuit daar een toer doen. Maar vanuit het hotel was wel zo makkelijk. Zoals al aangegeven was het lekker hobbelig en stoffig maar het uitzicht wat gedomineerd wordt door rode zandstenen tafelbergen, spitsen en plateaus die uitsteken in de valleien is echt super mooi. De western beelden met de indianen op paarden lijken zich op je netvlies af te spelen.

We stoppen voor een foto shoot bij de Mitten en vervolgen onze reis. Annie die achter het stuur zit verteld heel veel maar we kunnen haar niet altijd goed verstaan. Alle rotsen zijn vernoemd naar hun uiterlijk (Elephant Butte, Castle Butte, Totem Pole, etc) maar ook veel naar aanleiding van de western die hier zijn opgenomen. Zo stoppen we ook bij John Ford’s Point en Stagecoach. De valleien zijn uitgestrekt en wijds en als we nu een karavaan met cowboys tegen zouden komen zal je er helemaal niet gek van op kijken. Bij een indiaans gezin stoppen we even. Mevrouw weeft allemaal kleden en ze laten zien hoe dit gemaakt wordt. Ook kunnen we hier even binnenin een traditionele (klei)hut kijken, deze zijn nog best ruim. We rijden weer een stukje verder en dan maken we een kleine wandeling naar een rotswand waar een prachtige tekening staat van het jagen op geiten. Een stukje verder is nog een mooi natuurlijk gevormd gat in een half overdekte grot. Je kunt tegen de glad afgesleten rotswanden liggen en naar boven kijken. Wat zal het hier ‘s avonds ook mooi zijn met zicht op de sterrenhemel. Een gids van één van de andere jeeps zingt een origineel indiaans lied wat werkelijk heel bijzonder klinkt in deze omgeving. Tot slot nog een soort van zandduin met een prachtige boog en dan rijden we weer een beetje terug naar het hotel. Door de hobbel en bobbel is het nog best een stukje rijden maar we hadden dit voor geen goud willen missen. Zo bijzonder en totaal anders dan alle anderen parken.

Bij het hotel stappen we in onze auto en rijden we door richting de Grand Canyon, toch wel heel lekker die airco. Deze weg ervaren we voor het eerst als een beetje saai en eentonig maar goed we hebben zoveel gezien dus genoeg stof om heerlijk over na te babbelen en van te genieten.   Na een rit van ca 3 uur rijden we de oostzijde van de Grand Canyon in. En het landschap is gelijk heel anders. Er zijn weer bomen en aan de rechterzijde zien we de Canyon al liggen. We stoppen even bij Dessert View. Hier staat een uitkijktoren die door de spoorwegen voor de toeristen rond 1932 is gebouwd. Vanaf de toren en het platform heb je een fenomenaal uitzicht op de canyon die tot de horizon lijkt te reiken. We klauteren nog een stukje naar beneden en zien de roofvogels zweven. Voor de hele Grand Canyon geldt in tegenstelling tot wat we gezien hebben dat je hier voornamelijk bovenaan de rand van de Canyon staat en wat minder contact hebt met de natuur. Daar komt bij dat dit park jaarlijks zo’n 4.3 miljoen bezoekers heeft en dat is ook te merken.
We overnachten in Canyon Plaza Resort net buiten de zuidelijke ingang van de Grand Canyon. Het is een klein plaatsje valk bij het vliegveld maar daar heb je geen hinder van. Op basis van adres kon onze TomTom het hotel niet vinden en na 2 keer heen en weer te hebben gereden door de hoofdstraat besluiten we maar even te informeren bij het visitor center. Met dat we uitstappen zie ik het hotel al liggen. Het ligt een weg achter de hoofdweg en wij hebben vanaf de hoofdweg ook geen bord kunnen ontdekken waar het hotel op werd aangegeven. Maakt verder niet uit want we hebben het gevonden. Ook hier zijn weer meerdere gebouwen, de kamer is keurig en netjes. Nadat we ons hebben geïnstalleerd willen de kids natuurlijk zwemmen. In tegenstelling tot Monument Valley waar het zeker tegen de 40 graden was is het hier een heel stuk koeler ca 21 graden en er beginnen ook al meer wolken te komen dus snel naar de buitenpool. Oei, dit water is wel koud maar gelukkig is er nog een spa heerlijk bubbelen. Er komt weer een pittige onweersbui aan als we op zoek zijn naar een eettentje. Inmiddels is het al laat 20.30 uuren bij het steakhouse zullen we ¾ kwartier moeten wachten. Dan maar naar de Mexicaan waar we heerlijk hebben gegeten.

Maandag 22 juli Grand Canyon

Als we de gordijnen openschuiven deze ochtend geen zon maar regen, dat was niet de afspraak. We starten maar rustig met een ontbijtbuffet in het hoofdgebouw. De kinderen zijn blij dat ze niks van een kaart hoeven te bestellen, wat niet altijd aan hun verwachting voldoet, maar hier kunnen ze pakken wat hun lekker lijkt. Fruitsalade warme broodjes met suiker en nog veel meer. Het blijft fris ca 19 graden vestjes aan en op naar de Grand Canyon. We starten maar weer eens in het visitors center waar de history van de Grand Canyon wordt verteld. Powel’s was de eerste die er in slaagde om de canyon binnen te dringen en deze te omschrijven. Na zijn expeditie kwam het toerisme echt op gang en werd dit uiteindelijk in 1919 het eerste National Park van Amerika. We wandelen naar Mattew Point en langzaam breekt de zon door de wolken heen. Het wordt hier al aardig druk. We besluiten om gebruik te maken van de pendel bus en laten de auto hier op de parkeerplaats staan. We reizen eerst naar Village waar toevallig ook net de Canyon express (trein) arriveert, op deze wijze kwamen in het verleden de meeste toeristen naar de Grand Canyon toe en verbleven zij in de hotels die hier in Village zijn gebouwd. We lopen vanaf het treinstation de historische route, een boulevard van de hotels met prachtig uitzicht over de Canyon welke door het licht er steeds een beetje anders uit lijkt te zien. Zoals al aangegeven loopt men dus steeds op de rand van de Canyon en kan men naar beneden en in de verte kijken maar verder is het ontoegankelijk. Op één pad na Bright Angel. Deze weg brengt je helemaal naar beneden (kan ook met een ezeltje). We lopen een stukje hierin maar het is vrij druk. Pienter als de kinderen zijn “moeten we nu straks hier ook weer omhoog?, ja. Dan kunnen we toch beter vanaf hier naar beneden kijken dan wordt je met naar boven lopen niet zo moe”. Oké een goed punt dus we klauteren weer naar het startpunt en nemen de rode buslijn naar de west zijde van het park. Er schijnen hier nog een aantal mooie uitzichtpunten te zijn. Inderdaad bij Mohave Point zie je de Colorado River in de diepte gaan en die kleine puntjes, ja dat zijn inderdaad bootjes. Dan besef je hoe immens groots dit natuurfenomeen is. Wonderlijk is ontoegankelijkheid.

Weer een stukje met de bus en dan bij Pima point eruit vanwaar het uitzicht wederom super is. We besluiten om zo langs de kliffen naar het laatste punt te lopen en vandaar de bus terug te nemen. Er is hier overigens ook een mooi fietspad wat we achteraf gezien ook wel hadden kunnen doen maar hier hebben we niet bij stilgestaan. Zo lopend weg van het uitzicht punt langs de kliffen zijn geen mensen, heerlijk. We genieten van het uitzicht. De zon laat nu echt goed merken dat hij er is en mede door het wandelen, begint het wel een beetje heet te worden. Toch maar goed dat we gekozen hebben voor deze wandeling in plaats van nu Bright Angel weer omhoog te moeten. Met de rode buslijn terug naar Village en vandaar met de blauwe weer terug naar het visitor center waar onze auto staat. En aangezien er veel gebruik wordt gemaakt van deze gratis pendelbus moeten we wel even in de rij, het lijkt de Efteling wel i.p.v. de natuur. We rijden terug naar Tusayan. Hier heb je een IMAX theater, aangezien het weer niet helder was en er nu ook weer bewolking op komt en het vrij prijzig is met zijn vieren, laten we de helikoptertour maar even voor wat het is en gaan de verborgen schatten van de Grand Canyon in het Imax theater bekijken. Bij het hotel hadden we een kortingsbon gekregen 2^de voor 50%, maar dit blijkt niet voor een kinderkaartje te gelden welke overigens maar een paar dollar goedkoper is. Hadden we toch beter voor 4 volwassenen kunnen betalen maar ach. De film op zich vonden wij zeer de moeite waard het hele verhaal over de indianen en Powel was te volgen en in sommige fragmenten leek het net alsof je in een helikopter door de canyon laag over het water vloog. Wij vonden het zeker een aanvulling op ons verblijf hier. Het hotel ligt bijna naast de Imax en de kinderen willen weer gaan zwemmen.
Het zonnetje schijnt achter de wolken en het is ons iets te fris. Maar er is ook een binnenpool met bar. Dus wij gaan iets drinken en de kids zwemmen. Zwemmen? Het zijn eigenlijk 2 bubbelbaden aan elkaar maar zij vinden het goed dus wij ook. Lekker met een boekje, een wijntje en de voetjes omhoog. Vanavond eten we wel in het steakhouse van B-tex. Als we het hoofdgebouw van het hotel uitlopen ruiken we een brandlucht. Dit blijkt vanuit de brandweerkazerne te komen die voor het hotel ligt. Sensatie, een ambulance die in de brandweerkazerne staat, staat in de brand, dat is toch wel heel bijzonder! Bij het steakhouse moeten we nu een halfuurtje wachten maar we hebben wel goed zicht op de kazerne, net als het een beetje klaar is kunnen we aan tafel.  In dit restaurant/saloon krijg je naast een diner ook entertainment in de vorm van zang, dans, goochelaar en film allemaal in westernstijl natuurlijk.

Dinsdag 23 juli Sedona
Het ontbijtbuffet was gisteren bevallen dus vandaag maar weer alvorens we vertrekken naar onze volgende bestemming. Een kort ritje vandaag dus lekker rustig aan. Na de kaart te hebben bekeken komen we tot de conclusie dat Route 66 voor ons niet echt op de route ligt en we willen er niet voor om. We besluiten naar het vertrekpunt van de Grand Canyon Express te gaan in Willams. Als we vanaf de weg het fraaie stadje inrijden zien we overal 66 sign’s. Hoe zit dat? Het blijkt dat Willams een loop van de route 66 is dus dan hebben we toch een heel klein stukje van deze beroemde route gereden. Dit stadje straalt gewoon route 66 uit heel grappig met veel oldtimers langs de weg en de cafés, restaurants en winkeltjes allemaal in de sfeer van 66. Bij het treinstation staan een paar oude locomotieven leuk om even een fotootje te schieten.

Dan rijden we verder. We gaan niet via de snelweg maar rijden via Oak Creek. Er staan hier veel loofbomen wat wederom een ander sfeertje geeft. De weg slingert langs de Creek er staan fraaie huizen en veel campings. We stoppen bij een gelegenheid en klimmen een stukje naar beneden om vervolgens even met onze voetjes de Creek te voelen, met het idee als we er nu toch zijn..….. Verderop springen ze van rotsen af en zijn ze lekker aan het zwemmen wel fris hoor dit water. Jacco ziet nog een rivierkreeftje en de kinderen springen over de stenen. Tot er één uitglijdt en plons in het water terecht komt. Ze is er gelijk helemaal klaar mee, we kunnen weer verder. Onderweg nog een ijsje en een cappuccino.
Hoe verder we bij Sedona komen hoe meer rotsen we zien hoe feller rood ze worden een schitterend gezicht. Sedona zelf is een leuk plaatsje met veel winkeltjes, we rijden er even door heen want we gaan nu eerst naar ons hotel Poco Diablo Resort, een luxe golf resort net buiten Sedona. De kamer is heerlijk groot en grenst aan het zwembad. Het terras aan de andere zijde grenst aan de golfbaan, dus mooi groen gras. Het is nog redelijk vroeg 14.30 uur dus tijd voor een duik. Het zwembad is perfect met lekkere ligstoelen en de temperatuur is aangenaam. Zo ook de spa die erbij zit. Hier kunnen we ons wel de hele dag vermaken zo rustig en ontspannend.

Maar rond 16.00 uur is het tijd om iets anders aan te trekken. We hebben namelijk een Jeep tour geboekt; broken arrow bij Pink Jeeps. Voor deze excursie moeten we terug naar Sedona. De auto kunnen we niet langs de hoofdweg parkeren aangezien je hier maar 2 uur mag staan dus we rijden een stukje verder naar een parkeerplaats. Langs de vele winkeltjes lopen we naar het kantoortje van Pink Jeep, ze zijn wel echt roze. De toer van 2 uur vonden wij een beetje kostbaar $89,- p.p. maar op TripAdvisor stond overal dat het de moeite waard is en dat kunnen we volmondig beamen. We hadden een jeep voor ons gezin alleen. Samen met onze chauffeur/gids Gonzales gingen we op pad. Er waren wat regendruppels maar dit heeft niet doorgezet en nu schijnt de zon alweer. Als we van de grote weg afslaan merk je gelijk dat deze weg alleen toegankelijk is voor een 4×4. We klimmen gelijk een aantal hoge rotsen op. Niks geen weg gewoon zo naar boven. Het contrast van de groene sparren, cactussen en de rode rotsen is spectaculair. Na een wilde rit komen we aan bij een platte rots die ze de onderzeeër noemen, dan heb je gelijk een beeld hoe het eruit ziet. We hebben goede wandelschoenen aan dus klauteren een stukje omhoog, WAUW wat een uitzicht en die zon die al wat lager aan de horizon staat.
Op de rots is een natuurlijk gevormd poeltje waar kikkervisjes in zwemmen. Gonzales verteld dat de kikkers elke jaar terugkomen om hier bovenop de rots hun eitjes te leggen maar er is weinig regen gevallen waardoor veel van deze kleine poeltjes inmiddels droog staan, jammer voor de kikkervisjes. Door dit prachtige natuurpark lopen een paar rechte lijnen welke ooit door een aardbeving zijn ontstaan. Vanaf deze rots kun je ze heel goed zien lopen dwars door een berg heen. Ook laat hij ons een ovale vlek zien van een soort schimmel op de rots die heel langzaam groeit. Door de aardverschuiving zijn de twee helften van elkaar verschoven. We rijden weer een stukje verder Chicken Point. Wat hoger op een berg met een adembenemend uitzicht over een groene vallei. Maar waarom Chicken Point? Het blijkt dat mensen voorheen met de 4×4 hier naar toe reden en wie dan een paar rondjes om de rots bovenop de berg durfde te rijden was geen chicken. De rots aan de afgrond zijde lijkt allemaal wel natuurlijk gevormde stoelen te hebben. Sharon wil ze natuurlijk allemaal proberen en vind die met het bijzettafeltje het leukst. We vervolgen onze weg weer. Een jeep voor ons maakt een stunt op een berg eerst omhoog en dan de steile kant naar beneden. Gonzales vraagt of wij dat ook willen doen JAAAAA roepen we in koor en daar gaan we.
Het laatste stukje glijdt de voorband weg dat was wel erg spannend. Dan een stuk wat meer op een trap lijkt gaan we naar beneden en de kinderen gillen het uit van plezier. Elke keer denk je weer nee dat kan toch niet waar zijn en ja hoor dan blijkt dat toch het “pad” te zijn. Uiteindelijk komen we weer bij de grote weg, erg jammer maar aan alles komt een eind. Gonzales wil de grote weg oprijden en maakt een grap dat het nu pas echt gevaarlijk wordt door de medeweggebruikers. Als we terug zijn in Sedona zoeken we een leuk restaurant op. We hebben voor de kinderen ieder een speelgoed pink jeep gekocht en de hele tocht wordt op de eettafel nagespeeld. Als we richting de auto lopen is het al donker en zijn de winkeltjes dicht. De kinderen zijn nog helemaal niet moe dus met zijn vieren duiken we nog even het zwembad in. Moonlight zwemmen onder de sterrenhemel. Af en toe scheert er een vleermuis over ons heen. Dit is dus echt vakantie jammer dat we hier morgen alweer weg moeten.

Kort verslag van Sharon Pink Jeeps,</h6
We moesten snel omkleden want we gingen met de Pink Jeeps. We gingen hobbel de bobbel en het bleef maar doorgaan en het was super leuk!

Woensdag 24 juli Josua Tree- Palm Springs

Als we s ’morgens de zwemkleding willen binnenhalen komt er een hele stoet eendjes aan zetten. De kinderen gaan haastig op zoek naar iets wat ze kunnen geven. We hebben nog wat crackers en in de chipszak zit ook nog een restje, lusten ze dit? Ja hoor vast wel. Even later zitten we in de auto want we hebben een lange rit voor de boeg ruim 6 uur. Op de weg naar Phoenix zie je het landschap van bomen veranderen in cactussen. Ja, wel zulke grote die we nog nooit zo groot hebben gezien. Verder is de weg vrij saai.
Rond 15.00 uur komen we aan bij de zuidelijke ingang van National Park Josua Tree. Aan deze zijde heet het de Colorado Dessert, een dor heet woestijn landschap waar je nagenoeg geen bezoeker ziet, zo heet als het hier is. We rijden door naar het visitor center. Je kunt het park namelijk doorrijden maar het lijkt mij gezien ons tijdsbestek niet haalbaar. De ranger laat echter weten dat we dat gemakkelijk kunnen doen.

Het is incl. stops en een bezoekje aan een uitzichtpunt ongeveer 2 uur en dan nog 35 minuten naar Palm Springs. Zullen we het dan toch doen? Na een kort familieberaad willen we toch die Joshua Tree zien die in het noordelijkdeel van het park groeit in de Mojave dessert waar het een stuk koeler is. Onderweg veel cactussen maar deze hebben ook hun schoonheid vooral de grote lange slierten van de Ocotillo en de cactustuin die volstaat met Cholla een teddy uitziende cactus waar je liever niet mee knuffelt. Het is jammer dat er ook bijen zijn dus even goed opletten. Aan de noordelijke kant vallen gelijk de ronde gladde grijze rotsen op waarmee de woestijn hier bezaaid ligt. Het lijkt wel een filmset en dat gevoel krijgen we helemaal als er even verderop een grote trailer staat en er veel mensen in de weer zijn met grote camera’s en microfoons. Maar niets is minder waar dit is wederom de bijzondere natuur van West Amerika die ook deze filmploeg wil vastleggen.

Dan de Joshua Tree wat eruit ziet als een boom met een barst en wat rare takken met plukken gras erop maar eigenlijk geen boom is maar een struik. De boom op zich is al bijzonder, maar stel je er een hele vallei vol bij voor dat is namelijk wat je hier ziet. Het door de ranger aangegeven uitzichtpunt over Palm Springs valt een klein beetje tegen. Het is niet helemaal helder en wel erg ver weg. We rijden door naar de noordelijke uitgang en zijn blij dat we dit toch gedaan hebben. Nu voor een duik snel naar het hotel. Dat valt een beetje tegen want het is toch zeker nog een uur rijden en geen 35 minuten. Het stuk voor Palm Springs is echt heel lelijk. Vlak, zanderig geen boom, saai en met duizenden windmolens. Hierbij is Palm Springs ook echt een oase met grote dure huizen straten met allemaal palmbomen langs de weg en mooi aangelegde tuintjes.
Ons hotel Renaissance Hotel Palm Springs ziet er ook erg luxe uit als een resort hotel maar de incheck service is niet wat je ervan verwacht. Dit is ook het eerste hotel waar we parkeergeld moeten betalen $ 10,- per nacht. De entree van het hotel is erg mooi. De kamer die wij kregen was wel netjes maar was zeker niet de beste van het hotel voor dat ene nachtje voor ons prima hoor. Het is hier erg warm en de kinderen liggen al in het zwembad. We besluiten vanavond in het restaurant hier te gaan eten, prijzen zijn zeker acceptabel en dan hoeven we ook niet meer op zoek. Het zwembad is erg groot en er staat heel veel stoeltjes en ligbedden. Echt schoon is het hier niet maar dat kan natuurlijk aan het einde van de dag. Heerlijke wijn, heerlijk gegeten, heerlijk slapen.

Donderdag 25 juli Palm Springs – Los Angeles – Hollywood

Aangezien we gisteren nog maar zo weinig tijd hadden voor het zwembad zitten we vanmorgen er al om 8.00 uur. Ondanks dat het redelijk vroeg is, is het al erg warm in de zon en moet de parasol uit. Bij het zwembad is in ieder geval nog niet schoongemaakt maar daar kijken we maar even doorheen. De kinderen duiken er op los en Jacco gaat met een fototoestel achter een kolibrie aan voor DE foto. Wij lezen wat en nemen zo nu en dan een duik en doen niks. Zo aan het eind van de ochtend vertrekken we, we maken nog een rondje door Palm Springs anders hebben we daar alleen het hotel van gezien en eten nog een lekker broodje.
LA is echt een mega stad, vanuit Palm Springs ben je al binnen een ½ uurtje in de voorstad maar in totaal is het wel 2 uur rijden (op de snelweg) naar Hollywood waar wij heen moeten. Ons hotel Best Western Hollywood Hills ligt vlak bij de snelweg dat is wel zo fijn omdat je niet de hele stad door hoeft. We rijden net de verkeerde kant het hotel in want aan de andere zijde staat iemand die de auto voor je parkeert, maar het is geen probleem. We kunnen inchecken en dan kunnen we later wel even de sleutel bij hem afgeven. We krijgen een mooie grote kamer aan de voorzijde. Op de gangen en in de kamers van dit hotel hangen overal foto’s met handtekeningen van diverse Hollywood sterren van vroeger en nu. Dit blijkt een hobby van de eigenaar te zijn en het is werkelijk erg leuk om er zo even langs te lopen. Ook dit hotel bestaat uit meerdere delen en als we even de weg kwijt zijn rent de parkeer meneer alweer naar ons toe, ach heeft die man ook wat te doen.

We zitten op loopafstand van de Walke of Fame dus daar wandelen we gezellig naar toe. De straat is niet heel charmant en zo aan het begin zitten er wat discutabele winkels, snel doorlopen. Het blijkt nog best een lange weg vol met sterren tot we uiteindelijk bij El Capitan aankomen. De plek waar de Oscars worden uitgereikt maar zo op de dag zonder al die Glamour van de TV is het toch heel anders. Het hele plaatje heeft wel wat met de souvenirwinkels de verkopers van sterrentours, de toeristen en het verkeer een bijzonder plaatje. Langzaam wandelen we weer terug naar het hotel. Met de auto gaan we Hollywood Hill even op voor een mooie foto van het Hollywoord Sign. Het is hier heel anders, minder beton maar mooie huizen met tuinen en veel meer rust. We rijden helemaal door naar boven. Even overleg wat we morgen gaan doen. We hadden bedacht Universal Studio’s maar dat is vrij prijzig $ 84,- p.p. en heel erg druk. In de andere studio’s zijn niet overal onze kinderen welkom en dan krijg je een tochtje van een halve dag met een gids die uitleg geeft. Het zwembad bij het hotel is vrij klein en niet geschikt om de middag in door te brengen. Dan houden we ons toch maar aan het plan om naar Universal Studio’s te gaan.
We dachten slim te zijn aangezien we heel dichtbij zaten om nu alvast kaartjes voor morgen te kopen, maar dat bleek niet mogelijk te zijn.  Zo en nu naar Beverly Hills. Dat blijkt toch een grotere opgave te zijn dan gedacht. De weg is één file net als we denken na 3 kwartier laat maar zitten zien we het bord staan. Yes, we are there. De puf voor vandaag is er wel uit en met de wetenschap dat de weg terug ook vol staat rijden we naar het hotel. We hebben vandaag weer heel veel gedaan en morgen zal ook wel een drukke dag worden. We eten dus wat in het restaurant bij het hotel, een diner die 24 uur per dag open is, en gaan heerlijk slapen.

Kort verslag van Sharon; reizen

We moesten gelijk dat we wakker werden omkleden en zwemmen en daarna weer snel omkleden en inpakken. Het is een reisdag.

Vrijdag 26 juli Hollywood- Universal Studio’s

Het is maar 10 minuten rijden naar het park en we zijn er mooi op tijd, voor de grote drukte. We hadden op warm zonnig weer gerekend maar heel verrassend is het een ochtend met bewolking en een klein beetje motregen maar de temperatuur is goed. Alles gaat voorspoedig; het parkeren (even opschrijven waar de auto staat) en het kopen van de kaartjes. We doen eerst de studio tram tour, want die schijnt later op de dag erg druk te zijn. Aan de wachtrijen te zien klopt dit inderdaad, maar wij zigzaggen ons snel er door heen en met 10 minuten zitten we in de tram met onze 3D bril. De tram voert langs de studio’s wat meer weg heeft van een industrieterrein. Het blijkt maar weer… wat je op tv/film ziet is allemaal nep. De tram rijdt in een tunnel en begint hevig heen en weer te schudden (3D bril op). We zijn met tram en al beland in een King Kong film met dinosaurussen. Als de T-rex arriveert dan zijn de rapen echt gaar zijn speeksel(water) vliegt in het rond en even later hangt de hele tram (fictie) in de lianen. Gelukkig dat hebben we overleefd (dat was fun).

We vervolgen de weg langs de New York set, western set en de set van de televisie serie Desperate Housewives. We ondervinden de simulatie van regen en een vloedgolf die de tram nadert, maar ook een earthquake in een metrostation en het slagveld van een neergestort vliegtuig. En dan is er Jaws, nostalgie waarbij je duidelijk ziet hoeveel vooruitgang de techniek heeft gemaakt. Je schrikt er nog geen eens van, maar van die dino’s uit Jurrassic Park wel. Een echt avontuur van 3 kwartier wat zeker de moeite waard is, nu vond ik zelf die torren uit Mummy ietsje minder zo langs mijn voeten. Gelukkig stond daar troostend bij de uitgang een echte E.T.  die mijn kinderen ook leuk vonden waardoor ik nu ongegeneerd met een echte E.T. onder mijn arm kan lopen. Go Home. Nee, we gaan nog niet naar huis. Het park is op zich niet heel groot er zijn in totaal 12 attracties/ shows maar het kost je door de drukte gewoon de hele dag. Op naar de Simpsons. Nu hebben we het niet zo op deze gele familie maar het is wel echt fun. In een soort simulator maak je een tochtje door de hele kermis. Knap hoe ze dat kunnen maken. De animal Show, Shrek 4D, Blues Brothers, de Spectaculaire Waterworld Show, het spookhuis bleek echt niet voor Jacco en mij gemaakt. Ze waarschuwen van te voren dat je er doorheen loopt en dat er acteurs zijn die je laten schrikken.
Nu geschrokken zijn we wel en de mensen waar wij langs gestormd zijn nog meer, want binnen een paar minuten waren we luid gillend het spookhuis weer uit. In het Lower level wat je met heel veel (rol) trappen kunt bereiken heb je Jurrasic park in mijn ogen zo’n beetje de enige (met The Mummy) echte attractie met een boomstammetje (maar dan even iets groter). De rij is lang en mensen nemen al voorzorg. Ja, een beetje nat zullen we vast wel worden maar je kunt het ook overdrijven. Tot op je onderbroek kom je er dus nat uit gelukkig is het zonnetje al lekker doorgekomen. The Mummy, daar is hij weer, blijkt een overdekte hal met een achtbaan welke ook achteruit gaat. Gelukkig weet Jacco dit niet vooraf anders was hij er nooit ingegaan, maar er uitkomend was het toch wel erg leuk. Transformers is nieuw erg druk en was lange tijd vandaag niet open. Deze doen we uiteindelijk op het eind en is zeer spectaculair waarbij een karretje langs filmbeelden schiet waarbij het lijkt of jijzelf in gevecht bent met de slechteriken. Er uitkomend moet je wel even bijkomen van alle flitsen en actie. Het is al tegen 20.30 uur als we het park verlaten. Het was leuk maar zeker de middag veel te druk in het park en hierdoor de rijen veel te lang. Niettemin hebben we alles wel zo’n beetje gezien en gaan we met 2 E.T.’s onder de arm op naar het hotel.

Zaterdag 27 juli Naar Huis

Om 14.00 uur vliegen we van LAX wat ongeveer 3 kwartier rijden is vanaf het hotel terug naar huis. Het is niet het leukste wat je kan doen op je verjaardag maar dat hebben we met gisteren dan mooi gecompenseerd, want ik heb heerlijk met E.T. geslapen. Sharon wil nog even zwemmen dat is goed dan ga ik pakken. Met een paar minuten zijn ze weer terug het water is echt te koud. Nu dan maar een feestelijk ontbijt en de keus is enorm. We checken uit en rijden met de huurauto naar het Alamo terugbreng punt (uiteraard echt leeg) bij het vliegveld. De drukte op de weg valt gelukkig mee. Ze scannen de auto en we krijgen een terugbreng bewijsje. Iets meer dan 2800 mijl gereden dat is toch wel veel.
Een grote touringbus staat al klaar om ons naar de vertrekhal te brengen. LAX van die serie met Heather Locklear en het feit dat LA heel groot is verwacht je ook een vliegveld minstens zo groot als Schiphol. Niets is minder waar als we hebben ingecheckt de bagage hebben laten labellen, die je overigens zelf in een vertrekhal terug moet neerzeten onder een lint. We gaan door de douane en dan zijn er welgeteld 5 winkels een restaurant, een Starbucks en een WC-ruimte. En dan is er 1 grote vertrekruimte met meerdere deuren waar de verschillende vliegtuigen staan. Daar had ik toch een andere voorstelling van, weer genept door zo’n TV serie, maar we hebben er veel lol om.
Het instappen gaat op volgorde van rij dus prima geregeld. Als we gezeteld zijn vertrekt het vliegtuig. Erg jammer dat het entertainment systeem storing heeft waardoor het dus 4 uur duurt alvorens we de eerste film kunnen kijken. Verder ook nog sensatie want er is iemand niet goed geworden en er wordt omgeroepen of er een dokter aan boord is. Laat die er nu zijn en gelukkig valt het mee, want ik had al een beetje het scenario in mijn hoofd van een tussenlanding met alle gevolgen van dien. Verder gaat de reis voorspoedig. Wel slapen we alle vier niet echt, maar genieten allen van onze eigen film genre.

Zondag 28 juli Thuis

We landen keurig op tijd rond 9.00 uur en opa Ton en oma Etty staan ons al op te wachten. We zwaaien door het glas naar elkaar maar met de koffers schiet het niet op. Er blijkt een storing te zijn en dan eindelijk na bijna een uur wachten begint de band te rollen. Eindelijk naar huis, naar Volendam.

Bekijk al onze kindvriendelijke reizen naar Amerika.