Reisverslag op reis door Costa Rica

Nog een droomvakantie…

Vroeger waren we niet zo’n echte reizigers, we gingen gewoon “op vakantie”, naar een 3 sterrenhotel in Kreta, eens een all-in in Tunesië, maar ergens kwam het verlangen naar “meer”, naar iets “anders”, want hoewel zo’n hotelvakantie wel leuk is voor even, waren we het zwembad na 3 dagen al meer dan beu en ook het buffet kon ons niet echt meer bekoren. We gingen eens naar Thailand en speelden het ook nog op veilig – dus een vast hotel en uitstappen daarrond – met een baby van 7 maanden en toen wisten we dat het ook anders kon. In 2010 trokken we met drie kinderen 5 weken per camper door de VS en sindsdien zijn we “gebeten”.

Negen maanden voor afreis van onze laatste reis was de bestemming bekend en begonnen we concretere plannen te maken.  Costa Rica, 2 weken, 3 kinderen (8, 7 en 4 jaar), 3 vluchten enkel, reisbureau Travelnauts onder de arm, …

De Heenreis

Eigenlijk een eerste deel van onze reis, want we wonen namelijk in Slowakije, maar reizen vanuit België. Voor de familie is Kerstmis toch wel een belangrijk feest om vooral “samen” te vieren, dus wij waren ook van plan om een dagje in die periode met mijn ouders en familie door te brengen. Op vrijdagavond na school en na het werk vertrokken we naar de luchthaven van Wenen om er ons eerste vliegtuig te nemen naar Brussel.

Onze eigenlijke reis naar Costa Rica begint twee dagen later, op zondagochtend worden we door mijn zus en mijn ouders afgeleverd in Zaventem, we checken onze bagage in, gaan nog even wat drinken en nemen vervolgens afscheid. Traantjes bij onze jongste dochter Sien want ze zal haar neefje toch wel missen en zou hem het liefst van al meenemen op vakantie. Gelukkig komt Sien ook snel in vakantiemodus als we de paspoortcontrole gepasseerd zijn en dan is het wachten geblazen. We boarden mooi op tijd en even is er wat teleurstelling bij het aanschouwen van de binnenkant van ons vliegtuig want op onze reisdocumenten staat dat het toestel uitgerust is met individuele schermpjes, power in de zetels en nog wat snufjes, maar dat blijkt niet het geval te zijn.  Voor ons hoeft het niet zozeer, ik hoop echter dat de kinderen zich die 10 uur en half kunnen amuseren met hun Nintendo DS, hun Ipods en onze Ipad. Verder zitten er ook nog wat boekjes en kleurtjes in de rugzak, dus het komt wel goed. Het is een aangename vlucht, de kinderen doen het prima, de jongste krijgt zelfs een speldje met DeltaWings en zij is uitermate fier en showt het (ook de rest van de vakantie) aan iedereen die het wel zien (of niet wil zien – dat maakt haar eigenlijk niet veel uit).
We landen in Atlanta en hebben er slechts 1.5 uur vooraleer ons volgend vliegtuig vertrekt, dus we steken een tandje bij en rennen zo een beetje door de luchthaven. Gelukkig is het redelijk rustig, iedereen is vrolijk en in Kerstmisstemming – oh wat hou ik van de openheid van de gemiddelde Amerikaan – en staan we mooi op tijd aan de gate. De kinderen beginnen de eerste tekenen van vermoeidheid te tonen want uiteindelijk is het voor hun lichaam al 22u en zodra wij in het vliegtuig naar San José zitten, gaan de oogjes toe en slapen ze gedurende de volledige vier uur. Ook in San José verloopt alles vlotjes, controle, bagage, ophalen door iemand van de reisorganisatie ter plekke… Een half uur na landen zitten we in ons busje richting hotel nummer 1 – Orquideas Inn. We krijgen een zeer uitgebreide uitleg van de reisagent, alle vouchers worden overhandigd en na een kwartiertje zijn we ter plekke. We zwieren de rugzakken in “ons” huisje en daarna eten we nog een hapje in het hotel en is ons kaarsje uit: wij vallen allen als een blok in slaap.

Dag 1 San José, Alajuela (Kerstavond)

Om 4u30 is iedereen klaarwakker, de koffers worden deels uitgepakt en even later zijn we een ochtendwandeling aan het maken op het domein. De kinderen gaan intensief op zoek naar grote spinnen, slangen, kikkers, apen, … maar behalve enkele minuscule insecten en pauwen zien ze niet veel interessante dieren.  Het ontbijt wordt geserveerd vanaf 7u en dan zijn we al mooi ter plekke, het is een uitgebreid ontbijtbuffet en we schuiven onmiddellijk aan. We houden het vandaag bewust rustig, voormiddag laten we ons naar het stadje Alajuela voeren, we wandelen er wat rond, doen wat kleine boodschappen, pikken een McDonalds mee en in de vroege namiddag komt de taxi ons terug ophalen. Het zwembad van het hotel wordt uitgetest door Jimmy en de kinderen en op onze vraag of ze graag nog ergens naartoe willen vandaag, antwoordt enkel Tijl dat hij nog wel “iets” wil doen. Jimmy en hij trekken vervolgens naar een kleine zoo in de buurt terwijl de meisjes en ik aan het zwembad blijven zitten. Het is inderdaad een kleine zoo, maar met leuke dieren én een canopytour die Tijl toch wel eens wil uitproberen als voorsmaakje op de gereserveerde in Monteverde binnen enkele dagen. Hij vindt het alleszins super. ’s Avonds vieren we Kerstavond al rond 17u30, we gaan uiteten in het restaurant van het hotel en maken het niet te laat.

Dag 2 Kerstdag

Vandaag wordt het een actief dagje voor Jimmy, hij wordt al heel vroeg opgehaald om vervolgens een hele dag te gaan raften op de Pacuare, een rivier van categorie 3/4. Niets voor mij en de kinderen, dus wij houden het rustig in het hotel.  Oorspronkelijk wou ik met de kinderen het kindermuseum gaan bezoeken in San José, maar dat blijkt gesloten te zijn op Kerstdag – wat uiteindelijk begrijpelijk is. Er worden postkaartjes geschreven én verstuurd, gezwommen, ijsjes gegeten, spelletjes gespeeld en zo vliegt de dag ook voorbij. Jimmy komt rond 18u terug en Sien is dan al in dromenland. Hij had alleszins ook een fantastische dag achter de rug. De laatste spullen worden ingepakt want morgenvroeg is het weer vroeg opstaan want we gaan een andere bestemming opzoeken.

Dag 3 Tortuguero

Terwijl ik voor ons vertrek mijzelf afvroeg hij wij de kinderen zo vroeg uit hun bed gingen krijgen, blijkt dat totaal geen probleem te zijn, allemaal voor de wekker klaar om te vertrekken. Om 5u30 staan we aan de ingang van ons hotel, maar blijkbaar was de chauffeur verkeerd gebriefd en zou hij pas om 6u30 verschijnen om ons naar een ander hotel te brengen waar wij vervolgens opgepikt zouden worden door een grotere bus. Dan maar zelf wat rondtelefoneren en een andere opstapplaats afspreken en zo arriveren we nog voor de bus zelf aanwezig is op de afgesproken locatie.

Een rit van 2uur met de bus waarbij Tijl een “zakje” nodig heeft want hoewel we nog niet ontbeten hebben, protesteert zijn maag als we door de bergen rijden. Normaal is het Finn die reisziek wordt, maar zij houdt zich kranig. Ik moet ook bekennen dat ik mij niet optimaal voel na de vele bochten, het hoogteverschil, de afgrond naast ons … en ik ben dan ook opgelucht als we arriveren in Rio Blanco waar ze zullen ontbijten. We houden een dik uur halt, dus na het ontbijt kan er nog gebruik worden gemaakt van het sanitair en wat gewandeld worden in de nabije omgeving. We gaan terug de bus op voor een uurtje om daarna over te stappen op de bootjes die naar Tortuguero varen. Een fantastische ervaring, we genieten van de rivier en de omgeving en kijken onze ogen uit in de hoop om er een of ander dier te mogen aanschouwen. Na anderhalf uurtje varen zien we ons verblijf voor de komende twee nachten: Mawamba Lodge. We krijgen een welkomstdrankje en onze kamers (in ons geval twee) worden ons toegewezen. Oh het ziet er fantastisch uit, hangmatten voor onze deuren, twee kamers naast elkaar, zicht op de rivier… Wat wil een mens nog meer?

We worden verwacht voor de lunch, nemen een kijkje aan het strand en de kinderen mogen even met de voeten in het water. Op de boot werden we immers gewaarschuwd voor de zee en voor de rivier, zwemmen is verboden, in de rivier zitten oa krokodillen en in de zee haaien, maar in pootje baden zie ik geen gevaar eigenlijk. Pootje baden dus … tot Sien slechts tot haar enkels in het water staat en er toch in slaagt om te vallen en bijgevolg kletsnat is, vol zwart zand hangt en natuurlijk haar keel openzet. Tijl wil natuurlijk altijd een stapje verder gaan en ook hij is na enkele minuten nat tot aan zijn nek, maar hij had alleszins plezier en wij ook wel.

We gaan namiddag een bezoekje brengen aan het eigenlijke dorpje en het charmeert toch wel. Iedereen loopt er op blote voeten, er is geen enkele auto te zien, golfplaten daken, geen ramen of deuren in sommige huizen, … maar vooral gelukkig uitziende mensen. Mensen die lachen, mensen die tijd hebben om gewoon te luieren, te genieten van het mooie weer, die er niet om malen dat er geen internetverbinding is of er niets op tv speelt. Moet toch eigenlijk ook wel zalig zijn.
We wandelen terug via het strand en zien een heleboel lege schildpaddeneieren, jammer dat het seizoen net voorbij is en wij dus geen enorme schildpadden kunnen aanschouwen, maar dat wisten we op voorhand al. Dus we troosten ons met de eieren, zien enkele mooie krabben en amuseren ons met de wandeling terug naar het hotel. We belanden aan het zwembad en de kinderen amuseren zich met Nederlandse kinderen die ze op onze eerste locatie al leerden kennen.  Het avondeten wordt hier enorm laat – naar ons gevoel – geserveerd (19u30). We besluiten om om 19u eventjes te gaan “rusten” in afwachting tot wij kunnen aanschuiven aan het buffet, maar we beginnen aan onze nacht en slaan dus het avondeten over…

Dag 4 Tortuguero verkennen

De hele nacht regent het dat het giet, als dat in België het geval moest zijn, was het rampenplan al lang afkondigd. Om 6u starten we met onze “ochtendtour” op de rivier, het is een zalig gevoel; rustig, mist boven de rivier, regen, … we krijgen gedurende de twee uur durende tocht heel wat dieren te zien: een luiaard, verschillende soorten apen, kaaimannen, enorm veel leguanen en hagedissen, adembenemende vogels. Onbeschrijfelijk!
Na het ontbijt – met pancakes tot groot jolijt van de kinderen – pikken we een wandeltour mee wat ook wel de moeite is, we krijgen er van de gids uitleg over de planten en dieren die we op het domein aantreffen. We nemen een kijkje in de vlinder- en kikkertuin en worden ter plekke getrakteerd op … jaja een serieuse regenbui. Ondertussen zijn onze regenjassen en poncho’s een vast gegeven in onze rugzak geworden, naast de Deet en de zonnecrème. We pikken ook nog een namiddagboottocht mee en zien – buiten de dieren van deze ochtend – enkele serieus grote schildpadden. Daarna is het zwembadpret voor de kinderen, we krijgen het gezelschap van een hagedis aan het zwembad die al die aandacht gewoon aan zich voorbij laat gaan. Vanavond blijven we bewust aan de bar zitten/hangen tot het avondeten zodat wij het deze keer niet missen. Het blijft nogthans laat, want Tijl valt gewoon tijdens het eten in slaap.

Dag 5 Onze 4×4 ophalen

Tijd om afscheid te nemen van Tortuguero, we nemen dezelfde weg terug als we genomen hebben – logisch want er is maar één weg. De bus nemen we vervolgens maar voor een uurtje, we houden weer halt om te lunchen in Rio Blanco, vervolgens nog vijf minuten met de bus en dan worden we afgeleverd aan een Adobe afspreekpunt en zien we onze auto voor de rest van onze vakantie. Het ziet er goed uit, we hoopten stiekem op een jeep die niet uit elkaar zou vallen, maar dit is het echt wel: een gloednieuwe (minder dan 10.000 km op de teller) Kia Mohave, 7 zit (waarvan je de twee achterste stoelen kan inklappen om de kofferruimte te vergroten), automatic, airco voor en achteraan, … kortom alles erop en eraan, inclusief gps en gsm. We krijgen nog een korte uitleg over wat te doen bij pech, ongeval of een boete en dan vertrekken we richting Puerto Viejo de Limon. We maken onmiddellijk kennis met het verkeer in Costa Rica, veel oude wagens, veel vrachtwagens, langzaam verkeer, geen echte verkeersregels blijkbaar op snelheden na want iedereen rijdt precies hoe hij of zij wil want mensen in de laadbak van pick-ups, drie personen (zonder helm) op één brommertje, bij rood licht kan er nog perfect doorgereden worden en er wordt getoeterd als je dat niet doet… Dat wordt even wennen, we weten echter dat er hoge boetes staan op te snel rijden, maar denken op dit moment dat dat wel haast onmogelijk is om te snel te rijden.
We arriveren na drie uurtjes in ons volgende hotel Cariblue en dat ziet er goed uit. Wij hebben een huis voor 7 personen en het mag er wezen, een buitenliving en buitenkeuken, een rieten dak, twee aparte slaapkamers beiden met tv en enorm veel zenders. De kinderen belanden nog even – in de regen – in het zwembad en wij settelen ons met een wijntje aan de bar. ’s Avonds eten we in het restaurant van ons hotel en laten ons de visschotel mét kreeft aanbevelen die enorm lekker smaakt.

Dag 6 Dolfijnen spotten

Om 9u worden we in een naburig hotel verwacht want wij hebben een activiteit op het programma staan. Jimmy, Finn en Tijl gaan snorkelen en Sientje en ik gaan dolfijnen spotten. Als we bij het hotel aankomen krijgen we echter te horen dat het snorkelen niet kan doorgaan omwille van het slechte weer van de afgelopen dagen. Het water zou veel te troebel zijn en ze zouden geen visjes te zien krijgen. Dus gaan we maar met zijn allen op dolfijnentour, het is snikheet dus ik zie een boottochtje op de zee wel zitten tot ik het kleine bootje én vooral de hoge golven zie. Met een bang hartje stap ik in de boot en zet mij vooraan met Sien en Tijl, Jimmy en Finn zitten een rijtje achter ons en achteraan staat de “kapitein”. De golven zijn enorm hoog en het lijkt soms dat wij enkele meters naar beneden vallen als we over een golf gaan, het angstzweet breekt mij uit en ik zie allerhande horrorscenario’s voor mijn ogen, bootje dat omslaat, haaien die ons te pakken krijgen, Sien die niet kan zwemmen, … De man ziet dat ik mij ongerust maakt en kan mij blijkbaar toch wel geruststellen met de mededeling dat hij echt wel weet wat hij doet, dat ze heus geen risico’s nemen en dat het beter gaat als we ietsje verder op de zee zijn en hij heeft gelijk, na een half uurtje voel ik mij op mijn gemak en kan ik genieten van alles. Terwijl Jimmy en de kinderen nogal plezier hadden in mijn angst en hiermee moesten lachen, zijn ze ineens heel wat stiller, zij blijken last te hebben van zeeziekte en uiteindelijk belanden ze allevier (om de beurt) met hun hoofd aan de buitenkant van het schip om zich van hun ontbijt te ontdoen (en ik hoor Jimmy nog zeggen aan de ontbijttafel: “eet maar genoeg want we eten namiddag pas terug”). Als nummertje één (Finn) begint, zegt de schipper dat het wel eens kan gebeuren, bij nummertje twee (Jimmy) lacht hij eens naar mij en bij nummer drie (Sien) en vier (Tijl) weet hij eigenlijk niet meer naar waar hij moet kijken.
Maar wij krijgen dolfijnen te zien, drie verschillende soorten en wel 30 exemplaren denk ik, dus de angst en de zeeziekte worden uiteindelijk wel beloond. Hoewel ik mij het laatste uur beter voelde, ben ik toch wel blij als ik met mijn beide voetjes op het strand sta want echte zeebonken zullen we niet worden.
We gaan nog even naar het strand aan ons hotel en maken kennis met een gevaarlijke stroming. Ik denk ergens dat de waarschuwingen voor haaien in Tortuguero eigenlijk meer voor de stroming bedoeld waren, want denk dat de kans dat je een haai aantreft 100.000x kleiner is dan de kans om met de stroming meegenomen te worden. Tijl staat slechts tot aan zijn kuiten in het water en ineens is hij enkele meters meegesleurd opzij. Wij zien ook nog hoe een redder moet uitrukken om iemand uit het water te halen, dus wij nemen het wijze besluit om de zee te laten voor wat ze is en ons terug te trekken aan het zwembad. Jimmy kookt vanavond zelf, hij wil de buitenkeuken en – living graag optimaal benutten en daarna trekken we het stadje in om de sfeer op te snuiven. De meisjes laten elk een sliertje in hun haar zetten, ze mogen elk een cadeautje kiezen (kikkertjes) en ik krijg van Finn een ring cadeau. We sluiten af op een terrasje en krijgen dan met vermoeide kinderen te maken, ze willen terug naar het hotel en dat doen we dan ook.

Dag 7 De politie… uw vriend

’s Morgens is het weer inpakken en wegwezen, na het ontbijt rijden we richting Orosi maar we houden eerst halt aan het luiaardopvangcentrum, we volgen een tour  en ik moet bekennen dat ik na ons bezoekje een heel ander beeld heb over de luiaard. Ik zag het eigenlijk als luie freaky, lelijke wezentjes die op apen lijken, maar nu vind ik het vooral zeer intelligente, mooie en schattige beesten. Buttercup – de eerste luiaard die ze ooit opvingen – heeft mijn hart alleszins gestolen. We eindigen ons bezoekje met een boottochtje op een rivier en ervaren nog eens de betekenis van REGENwoud.

Als we Limon vervolgens passeren worden we aan de kant gezet door de politie – een gewone controle denken we want wij zijn er zeker van dat wij niet te snel gereden hebben. De dame vraagt om de papieren van de auto, paspoort en rijbewijs en deelt ons vervolgens mee dat wij de dubbele gele lijn overgegaan zijn. Ik herinner mij dat wij een vrachtwagen voorbijgestoken hebben, maar wij zijn er zeker van dat de lijn toen onderbroken was, maar volgens haar was dat niet het geval en was er gewoon een opening om auto’s te laten oversteken. We weten dat discussiëren geen invloed zal hebben en nemen contact op met het verhuurbedrijf die ons zegt de boete niet te betalen en aan hen te overhandigen achteraf. Gebeurd is gebeurd natuurlijk en we laten het voorval onze vakantie niet vergallen, maar het eerste uur wordt er toch wel heel veel gevloekt door Jimmy en mij en is het héél stil op de achterbank.

We arriveren uiteindelijk op onze bestemming  Rancho Rio Perlas in Orosi. De gps stuurt ons echter wel via de verkeerde kant en de laatste km’s zouden we te voet over een brugje moeten doen, dus we zoeken een andere route, belanden in de hof van Amerikanen die ons vervolgens vriendelijk vertellen hoe we wel op onze bestemming zullen geraken maar dat we wel de 4×4 moeten aanzetten  en inderdaad, het is een hevig ritje maar dat vinden de drie kinderen op de achterbank vooral geweldig. Rio Perlas staat om de site omschreven als een “vijfsterren sparesort” maar dat valt wat tegen: de “spa” is in Costa Rica gewoon een zwembad en een bubbelbad waar je het vuil in zo’n olielaagje ziet bovendrijven, onze kamer is ruim maar verouderd en wij hebben geen warm water in de badkamer. Er komt iemand kijken en hij vertelt ons dat sommige kamers soms geen of weinig warm water hebben. We besluiten om het restaurant een kans te geven, maar  dat hadden we beter niet gedaan. Allez soit, we kruipen vlug ons bedje in en zijn wel content dat wij er maar één dagje zullen verblijven.

Dag 8 De vulkaan (Oudejaarsavond)

Wij vinden het niet zo heel erg dat wij afscheid moeten nemen van deze plek.  We brengen nog een bezoekje aan de oudste kerk van Costa Rica, gebouwd in 1743 en zetten onze rit in naar La Fortuna. Een lange maar vooral leuke rit en de kinderen amuseren zich met liedjes zingen zowel in het Nederlands, Slowaaks als in het Engels. Af en toe is er wat ruzie, maar dat is normaal zeker? Op 5 km van ons hotel moet de vulkaan toch al zichtbaar zijn volgens ons, maar we moeten toch serieus kijken gezien ze voor 50% bedekt is door de wolken. Onze volgende verblijfplaats is het hotel Lomas del Volcan en wij hebben er een mooi huisje ter beschikking. We treffen tevens onze Nederlandse vrienden die we regelmatig eens tegenkomen en regelen vervolgens nog een excursie voor namiddag. Een bezoekje aan de vulkaan Arenal, begeleide wandeling, bezoekje aan de hotsprings en vervolgens diner. Klinkt ideaal voor oudejaarsavond.
Om 15u worden we opgehaald en rijden we naar het National Park Arenal, we wandelen een dik uur, zien een YellowSniper – een giftige slang volgens onze gids, klauteren op de lavastenen omhoog en hebben een geweldig zicht op de vulkaan als ook op het Arenal meer. We keren terug want het wordt al donker en worden vervolgens afgezet aan Baldi Hotsprings, massa’s warmwaterzwembaden, niet zo veel volk, gezellige donkerte, … We sluiten af met een heerlijk en uitgebreid diner maar moeten jammer genoeg ons haasten want onze taxichauffeur is al aan het wachten. Middernacht halen we niet, we liggen weer vroeger in slaap, maar worden toch wakker door het vuurwerk.

Dag 9 Happy Newyear

Vandaag staat er eens niets op het programma, gewoon een rustig dagje relaxen. We doen van alles en niets, ik lees wat, de kinderen spelen samen met hun vriendjes, er wordt gezwommen, Jimmy gaat winkelen en we eten gewoon in ons huisje vandaag.

Dag 10 De vulkaan in vol ornaat en een beetje cultuur

Deze ochtend staat Jimmy om 6u30 op en maakt ons allen wakker zodat wij de vulkaan in volle glorie kunnen zien, een uniek moment want ze is echt volledig zichtbaar! Een uur later is ze echter weer voor bijna de helft bedekt. Wij zijn alleszins blij dat wij dit konden meemaken.

Na het ontbijt is het weer inpakken en wegwezen geblazen want we worden in La Fortuna verwacht om deel te nemen aan een cultour. Er ging blijkbaar iets mis met onze reservatie want de persoon van deze activiteit had niemand verwacht, maar wil wel iets voor ons doen en gaat alleszins uitzoeken wat er misgegaan is en vraagt ons om anderhalf uur later terug te komen. We rijden dus vervolgens naar het stadje, kopen een hangmat, wandelen wat rond en zijn om 10u terug ter plaatse. De fout lag blijkbaar bij zijn echtgenote die het indertijd vergat te noteren, maar alles wordt alsnog goed geregeld. We gaan eerst  met de tractor op pad, belanden vervolgens in de plaatselijke school waar enkele meisjes wat dansjes opvoeren in traditionele kledij, we mogen vervolgens meedansen en we kunnen vragen aan elkaar stellen. Daarna gaan we terug naar de boerderij en mogen we onze eigen tortilla maken, krijgen we een demonstratie van twee ossen die sugarcane uitpersen en we mogen proeven van dit heerlijke goedje. Tot slot krijgen we de heerlijkste maaltijd van de hele vakantie voorgeschoteld en we genieten dan ook ten volle van al dat lekkers. De eigenaar komt gezellig bij ons zitten en wij praten over de verschillen tussen de verschillende landen en drinken ondertussen een lekkere koffie. Na deze aangename babbel sluit hij af met een stukje op de gitaar en we krijgen nog kokoskoekjes mee voor onderweg. Het misverstand van deze ochtend is alleszins meer dan goedgemaakt want wij hadden een fantastische voormiddag.

Dan zetten we onze rit in naar Monteverde, op de kaart lijkt het een kleine afstand, maar dat is uiteraard in vogelvlucht want we moeten toch een eindje rijden. De rit blijft zeer aangenaam en gevarieerd, we moeten oa stoppen voor een hele groep neusbeertjes, we zien een heleboel mooie vogels, kijken constant uit op het Arenal-meer en de laatste 20 km is op een onverharde weg naar boven hobbelen. Dus geen eentonige rit. De enige locatie die niet beschikt over een zwembad, maar ergens wel normaal gezien de temperatuur hier ongeveer 12 graden lager is dan op de andere plekken – we zitten dan ook in het nevelwoud. We zien de Nederlandse familie ook weer terug en bijgevolg verdwijnen onze kinderen samen met die van hen. ’s Avonds eten we gewoon broodjes in onze kamer en houden we het weer snel voor bekeken en kruipen we onder de wol.

Dag 11 Hanging bridges, canopytour en nighttour

Een lange nacht achter de rug, niet alleen voor mij, maar vooral voor Finn die enorm last heeft van oorpijn. Heeft het te maken met de hoogte? Ik heb geen idee, maar ze heeft toch ettelijke traantjes gelaten alvorens ze rond 4u pas terug goed in slaap viel. Als we opstaan is er geen pijn meer en lijkt alles terug in orde te zijn. Na het ontbijt gaan we dan richting Selvatura om er over de hanging bridges te wandelen in het nevelwoud, hoewel er van nevel geen spoor is. We wandelen bijna twee uur over de bruggen hoog in of boven de bomen. Had er wel geen idee van dat ze zo zouden wiebelen eigenlijk en dat doen ze zeker en vast wel.
Na afloop worden Sien en ik naar het hotel gebracht en gaan Jimmy, Finn en Tijl terug naar Selvatura om er deel te nemen aan de canopytour die ze overigens geweldig vonden. Finn trok er met een bang hartje naartoe maar blijkbaar deed ze het super en vond ze het allemaal geweldig. ’s Avonds gaan de drie dan nog op nighttour en ze hopen om nog wat meer diertjes te kunnen zien. Dolenthousiast komen ze terug thuis want ze zagen waar ze van droomden: een grote tarantula! Dat is dus de reden dat ik liever paste voor deze tour want hou helemaal niet van spinnen en zeker niet van de megaformaten, dus iedereen content. Sien lag al om 18u te knorren dus de rest van de avond zijn we aan ons huisje gekluisterd.

Dag 12 En nu vakantie…

Na heel wat actieve intense dagen is het nu tijd om naar het strand te trekken en er “vakantie” te vieren. We hebben een lange rit voor de boeg maar zien het helemaal zitten, het eerste half uur is het weer op de onverharde weg en ook het laatste half uur is het niet zo aangenaam rijden maar we worden beloond met een heerlijk hotel – Bahia del Sol – in Portero, zicht op de oceaan, heerlijke zomerse temperaturen en een superappartement mét airco. De kinderen duiken onmiddellijk in zee en zwembad, er worden zandkastelen gebouwd, we genieten van een heerlijk welkomstdrankje, treffen de Nederlanders terug en zo zetten ze onze laatste fase van onze reis in. Als Tijl en Sien in dromenland zijn, gaat Jimmy nog even naar een beachbar met Finntje waar ze samen met haar papa een partijtje pool speelt en geniet van een mangojuice.

Dag 13 Snorkelen

Jimmy regelde gisteravond nog een snorkeluitstap voor zichzelf, Finn en Tijl en ze worden deze ochtend om 8u opgehaald. Eerst moeten ze per kajak een stukje de zee in om er vervolgens in een laguna te gaan snorkelen. We vonden echter geen winkeltje waar ze een onderwatercamera verkochten dus foto’s van dit gebeuren onder water hebben we jammer genoeg niet, maar de ervaring is belangrijker uiteraard. Sien en ik vertoeven ondertussen met zijn tweetjes aan en rond het zwembad. We lakken onze nageltjes eten al een ijsje – maar dat mag met temperaturen van 35° en krijgen onze tijd wel om. ’s Middags zet Jimmy weer wat lekkers op tafel, we trekken naar een naburig dorpje voor nog wat souvenirs, doen vervolgens nog wat boodschappen voor het avondeten en genieten van een wondermooie zonsondergang.

Dag 14 Terug naar start

Na het ontbijt wordt er ingepakt en uitgecheckt, op naar onze laatste bestemming, waar wij deze fantastische reis twee weken geleden startten, op naar Orquideas Inn in Alajuela. We mogen eerst het onverharde stuk weer trotseren om dan enkele minuten voor we de gewone weg bereiken concluderen dat Jimmy zijn heuptas op de balie heeft laten liggen, de belangrijkste tas van onze hele inboedel: die met het geld, de paspoorten, de vouchers, de creditkaarten, … ja die dus. We maken rechtsomkeer en kunnen dus 2x extra genieten van onze 4×4. Gelukkig had de receptioniste het ook al opgemerkt en wou ze net naar de reisorganisatie telefoneren om onze gegevens op te vragen, maar dat was dus niet nodig. Een uurtje vertraging, maar het had natuurlijk veel erger kunnen zijn. We komen in de vroege namiddag aan en krijgen ons eerste huisje terug. Echt installeren doen we ons niet, het is voor amper 12 uurtjes dat we er zullen zijn. De kinderen duiken in het zwembad, Jimmy maakt de auto leeg want die komen ze seffens ophalen en ik zet mij met een glaasje wijn bij de kinderen.

Adobe stuurt twee personen voor de auto en wij brengen de boete ter sprake, geven deze af aan de persoon in kwestie en uiten ons ongenoegen over de wijze waarop wij de boete kregen. We drinken nog een extra wijntje en besluiten om het maar te vergeten zeker? Uiteindelijk als we onze rekening maken blijkt dat wij onder ons voorziene budget gebleven zijn (inclusief de boete) en dat stemt ons dan weer wat gelukkiger … maar het is natuurlijk zonde!

We laten het niet (meer) aan ons hart komen en genieten nog van onze laatste uurtjes Costa Rica, laatste uurtjes zon, laatste uurtjes zwembad … Zalig! We eten een heerlijke maaltijd in het restaurant, Jimmy rekent af en we kruipen ons bedje in. Alles is ingepakt en ik besluit om de klamboe niet op te hangen – zijn de hele vakantie niet gestoken geweest – zodat het morgen gewoon opstaan, aankleden en wegwezen is.

Dag 15 Terugreis

Om 3u ben ik al klaarwakker, het valt mij op dat elke frigo en airco in Costa Rica flink lawaai maakt. Ik drink een tasje koffie en maak de kinderen één voor één wakker, om 4u20 komt onze taxi om ons naar de luchthaven te brengen. We gaan graag lang en ver op reis en voor mij kan een vakantie niet lang genoeg duren, maar als het gedaan is, als we alles gezien hebben dat wij willen zien, als we alles gedaan hebben wat we willen doen, is het ook tijd om naar huis te gaan en kan het niet snel genoeg gaan voor mij.

Aangekomen in de luchthaven van San José, gaat Jimmy onze belastingen betalen zodat wij het land kunnen verlaten terwijl de kinderen en ik ons ontbijtpakket (fruitbox) opeten wat het hotel voor ons klaarmaakte. We hebben ruim de tijd in de luchthaven en wandelen nog wat rond, drinken iets, eten iets, en wachten vervolgens voor wij kunnen boarden.

De eerste vlucht duurt 4 uurtjes en als we in Atlanta arriveren mogen we weer de controle passeren,  vragen over wat we deden in Costa Rica, hoeveel geld we op zak hebben, wat we doen in het dagelijkse leven… worden mooi beantwoord, vingerafdrukken worden genomen en we mogen beschikken. Dan is het wachten geblazen want ons vliegtuig zal pas tegen 17u vertrekken, we gaan op ons gemakje iets eten,  kopen nog wat parfum, de Nintendo’s worden bovengehaald en we lijken de tijd goed te kunnen doden. Dan klinkt de stem van de hostess door de micro en zij kondigt aan dat er een “klein” probleempje is en dat we een uurtje vertraging zullen hebben. Pffff balen dus. Uiteindelijk mogen we een uurtje later aan boord en terwijl de economy instapt moet business wachten want het probleem situeert zich in de noodverlichting van de business. Wij zijn aangenaam verrast want dit vliegtuig is een nieuw exemplaar en beschikt over individuele tv’s en allerlei andere leuke snufjes, de kinderen zijn ook al in de wolken – figuurlijk dan. We zijn geïnstalleerd en krijgen van de stewardess te horen dat het een klein probleem is en sowieso zullen kunnen vertrekken ook al is het niet opgelost. Dus we zakken door en wachten op het vertrek, maar krijgen vervolgens te horen dat wij terug mogen uitstappen en dat het probleem groter is dan ze dachten en dat de veiligheid op de eerste plaats komt.
We krijgen vervolgens nog wat vouchers toegestopt om te gaan eten en de tijd door te komen na wat over en weer geloop en vooral wachten, krijgen we een ander toestel ter beschikking – zonder al die leuke extra’s en kunnen we om 22u naar Brussel vertrekken. Het voordeel van deze vertraging – always look at the bright side of life – is dat de kinderen nu onmiddellijk aan hun nacht beginnen en ze eigenlijk de volledige vlucht slapen. We moeten ze zelfs wakker maken om te ontbijten en het avondmaal dat sloegen ze gewoon over.

Normaal zou mijn schoonbroer ons komen ophalen in Zaventem en naar Limburg voeren zodat wij wat tijd met de familie zouden kunnen spenderen, maar door deze vertraging is het wat zinloos gezien we om 16u30 al terug in Zaventem moeten zijn voor onze volgende vlucht naar Wenen. Dus mijn ouders komen gewoon naar de luchthaven om onze spullen die nog bij hen stonden (winterkleding, Kerstcadeautjes,…) te overhandigen en natuurlijk wat tijd samen door te brengen. We gaan iets drinken, tasten alles mooi in, kleden ons om en checken onze bagage in. Daarna gaan we naar het restaurant voor een hapje en nemen we vervolgens afscheid van mijn ouders. Die laatste uren wachten doorstaan we ook nog goed en om 19u hangen we in de lucht, vliegtuig nummer drie, richting Wenen. Een korte vlucht en anderhalf uur later landen wij in de sneeuw, moeten we de bagage ophalen en vervolgens ook nog eens een hoop sneeuw van onze auto vegen. Back to reality. We rijden nog een dik uur naar Trnava, stoppen eens in de winkel voor wat eten bij thuiskomst, in een tankstation in Oostenrijk voor een wegvignet, in een tankstation in Slowakije voor een wegvignet en om 23u zijn we “thuis” en kunnen we weer beginnen aan de napret van de vakantie en het eventueel plannen van een volgende.

Bekijk al onze kindvriendelijke reizen naar Costa Rica.

Of bekijk meer kindvriendelijke reiservaringen over Costa Rica.