Reisverslag familie op reis door Florida

Onze Florida kerstreis begon gehaast. De dag van het vertrek moesten we allebei werken en Dave (11 jaar) moest naar school. ‘s Avonds zetten we koers naar Düsseldorf want de volgende ochtend zouden we met Air Berlin naar Miami vliegen. Voor de nacht hadden we een hotel vlakbij het vliegveld geboekt (parken und transfer) en dat was ideaal. Voor het luttele bedrag van € 119,00 kregen we een overnachting, een parkeerplek voor veertien dagen, ontbijt en een transfer (tien minuten) per taxibus van het hotel naar het vliegveld (bij terugkomst pikken ze je uiteraard ook weer op). We hadden berekend dat op Schiphol parkeren alleen al € 70,00 had gekost. Dit is echt een aanrader voor een relaxte start van de reis.

Eenmaal op het vliegveld begon het wachten. We waren veel te vroeg want wij dachten dat je drie uur van tevoren moest inchecken in verband met de strenge controle. Air Berlin bleek vergelijkbaar te zijn met The Emirates. We hebben geen ervaring met bv. Arke Fly op een trans-Atlantische vlucht maar voor iedere passagier zat er een entertainment set in de stoel met een arsenaal aan Engelstalige films en series, muziek, games en informatie over de vlucht. Er werden kop telefoontjes uitgereikt, kussens, dekens en voldoende drinken en eten tijdens de reis. Voor mij (als vegetariër) was het een aangename verrassing dat de maaltijden standaard uit twee keuzes bleken te bestaan: kip of pasta (vega). En ja de stoelen, die blijven krap. Wij hadden het geluk dat een stoel in de rij onbezet was zodat we de armleuning omhoog konden klappen en zoonlief redelijk comfortabel kon liggen.

Toen we op Miami Airport arriveerden was het even op de tanden bijten, ik geloof dat we vier controles hebben gehad, het duurde alles bij elkaar ruim drie uur waarvan 2.5 uur uit wachten bestond. Het was dan ook heerlijk toen het moment aanbrak dat we met de bagage in de metro van het vliegveld naar het autoverhuurbedrijf konden stappen. We vingen de eerste blik op van de stad. YES, finally, Miami en het zag er flitsend uit! Dat enthousiasme werd snel minder toen we de rij bij Alamo zagen. De hele hal stond vol. We wilden digitaal aanmelden maar toen dat mis ging werden we snel geholpen en voor we het wisten zaten we in de auto en reden we naar South Beach!

Onderweg was zoonlief in slaap gevallen. Hij zat voorin de auto en ik hield vanaf de achterbank zijn steeds naar links knikkende hoofd tegen terwijl ik rondkeek. Miami Down Town met kramp in de arm, om nooit meer te vergeten. Voordat we de tolweg opreden zagen we het stereotiepe beeld van de lage pastelkleurige houten huizen en hoops shooting jongeren op de straat. Waar we eerst nog door een shabby hood reden, we waren verkeerd gereden door het te snel intoetsen van de route planner op de telefoon, kwamen we toen in een compleet andere sfeer terecht: glanzend blauw water, gigantische cruiseschepen met glijbanen erop, enorme huizen met eigen aanlegsteigers voor de private yachts, glinsterende zilverkleurige flats en de skyline van Miami. Auto’s van een ton en/of wat meer passeerden ons meerdere malen en zoonlief die ondertussen ontwaakt was ging uit zijn dak. Ik betrapte me erop dat ik terugdacht aan de avonden dat we speciaal thuisbleven omdat Miami Vice op de televisie kwam (ja ja Stenen Tijdperk) en speurde in de decadente auto’s naar het gezicht van Sonny Crocket of Tubbs.

Ons hotel bevond zich aan het drukke Collins Boulevard, Marseilles Hotel. Omdat ik ingedommeld was schrok ik toen de auto opeens op de stoep werd geparkeerd. Vanwege de drukte op Collins was dit de enige manier. Omdat ik een zombie was van het reistabletje reageerde ik nogal vreemd toen de autodeur opeens, voor mijn gevoel, werd opengerukt door een medewerker van het hotel die ons welkom wilde heten en met de koffers wilde helpen. Met een brute beweging werd ik uit mijn comfortabele wereldje getrokken en dat was van mijn gezicht af te lezen. Ik weet niet wie er erger schrok, de man of ik. Eigenlijk weet ik het wel, arme man. Enfin, ingecheckt terwijl zoonlief weer lag te slapen in een van de moderne fauteuils in de lobby en met de lift naar boven naar onze kamer. Die was prima, ietwat klein en geen kastruimte of koelkast maar de badkamer was heerlijk ruim dus daar hebben we een deel van de bagage neergezet.

Gelukkig geen kamer aan de straatkant want dan doe je geen oog dicht. De Cubaanse muziek van het bandje van het naastgelegen hotel vulde de kamer en het gaf meteen een vrolijke sfeer. Marseilles Hotel bleek een prettige centrale verblijfplek.

Een fijn zwembad, ligbedden in het water voor de liefhebber en een tuin met hangmatten. Wanneer je de poort uitliep stond je op Miami Beach.

Fijn was de uitstekende gratis wifi in het hele hotel en op je kamer veel mogelijkheden (zoals op de wekker bv.) om de apparatuur op te laden. De auto konden we in een zijstraat een blok verder parkeren (voor $ 30 p/d ongelimiteerd in en uit) en anders kon je de auto kwijt in een parkeergarage een paar blokken verder. Deze garage was goedkoper ($ 20 p/d/) mits je de auto niet vaak gebruikt. Parkeren is nu eenmaal een probleem in South Beach.

Zoonlief was total loss, moeders ook en het duurde dan ook niet lang voordat we het zalige Amerikaanse bed ontdekten. Hoog, veel kussens, een heerlijk matras en Cubaanse muziek op de achtergrond. Welterusten wereld.

De volgende ochtend gingen we ontbijten in een hotel aan de overkant. Wat een zaligheid en wat een luxe om in december in korte broek/jurk de straat op te kunnen gaan. De nagenoeg lege winterbatterij werd weer opgeladen. Okay, American pan cakes met blue berries, een gevulde “breakfast” tortilla, een tosti, koffie, thee en verse jus. Zoonlief ontdekte op de balie een glazen taartstolp met daaronder croissants. De ober zag zijn blik en wenkte hem waarna hij een croissantje mocht uitkiezen. Dat was een goed begin van de dag.

We hadden heerlijk ontbeten maar we moesten wel even knipperen van de rekening: $ 89 voor een ontbijt. Leuk voor een keer maar de volgende keer toch maar ergens anders ontbijten. De dag vulden we met toeren door o.a. het Art Deco District, Miami Down Town, winkelen ( jaja, naar Walmart, sommige dingen moeten nu eenmaal) cruisen over Ocean Boulevard dat om de hoek lag en tegen het einde van de middag zijn we het zwembad ingedoken. Helaas was het de hele dag al wat grauw en het begon zowaar te regenen. Er was slecht weer voorspeld en de pool boys ruimden de ligbedden af en adviseerden ons om binnen te blijven maar het onweer viel reuze mee; een buitje en het leed was geleden. Na de maaltijd weer vroeg naar bed want al met al is het reizen en de jetlag vermoeiend. Zoonlief viel om 

De volgende dag hadden we een leuke plek voor het ontbijt gevonden: we wilden naar Jerry’s famous deli maar die bleek niet meer te bestaan en we kwamen uit bij een Frans tentje op loopafstand van het hotel, druk maar er waren allerlei heerlijkheden te krijgen (o.a. ook vers fruit) en zalige (European extra strong) koffie, iets dat heel bevorderlijk was voor moeders humeur.

Deze keer liepen we over Ocean Drive om sfeer te proeven. Zoonlief was gechoqueerd en tegelijkertijd gefascineerd door de dakloze mensen die in het park woonden en op het gras lagen. De sfeer was laid back, niemand had haast. Mensen waren vrolijk, vriendelijk en er liepen/reden genoeg vreemde vogels om je heimelijk aan te vergapen: Hipsters: de heren al dan niet met volle baard, pimp daddy in een aftandse gedeukte zwarte Sedan met bonkende muziek, een bejaarde Cubaanse dame achter de rollator maar op hakken, compleet in de make up en gekapt haar samen met haar voorovergebogen man, strak in het pak met de riem te hoog op de dikke buik, doorsnee mensen en gezinnen, mensen in zwemkleding op de fiets of op de fat bike (was voor ons de eerste keer dat we die zagen) geblondeerde dame vol met goud met reusachtig aangezette wenkbrauwen en strakgetrokken gezicht, junkies, agenten die ontspannen stonden te babbelen, leunend op de motor. Overal psychic reading shops, erg populair. Ook zat er een café dat reusachtige cocktails serveerde en dat zag er grappig uit. De kerstsfeer was miniem aanwezig en uitte zich om de paar meter door middel van versierde palmbomen.

Het weer was de gehele tijd in Miami niet zoals het hoorde, er stond harde wind en het was grauw maar de temperatuur was aangenaam. We waaiden dan ook zo ongeveer uit de slippers en het maakte niet meer uit dat mijn krulborstel het amper deed op het Amerikaanse voltage, mijn warrige kapsel viel niet op . Die wind gaf een wilde oceaan, prachtige wolken, zandwolken en wuivende palmbomen.

Aan het einde van de middag begaven we ons weer naar het zwembad. De heren maakten plezier in het water en ik relaxte op de ligstoel met een boekje. Tot de wind te heftig werd, in het zwembad hadden ze er weinig last van maar ik trok zich terug op het comfortabele bed en keek naar kookprogramma’s tot de heren zich meldden en genoten van de stortdouche.

Van eerdere reizen naar Amerika wist ik al dat het avondeten voor een vegetariër rampzalig is. Je kunt in reguliere restaurants kiezen uit salade of salade of salade of friet en af en toe heb je geluk en serveren ze een pasta. Groenten worden niet gegeten en ook bij de fastfood restaurants hebben ze geen vegetarische burgers. Bij Italiaanse restaurants kun je wel terecht. Daarom een beetje jammer dat ik het restaurant Sweet Tomatoes pas op het einde van de reis ontdekte. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

De volgende dag zijn we weer gaan toeren, we wilden zien hoe de rich & famous leven en we bezochten Star, Hibiscus en Palm Island. Na de aanmelding bij de portiers van het eilanden hebben ons vergaapt aan de decadente mansions. De voorkant hadden we al gezien toen we richting Miami South Beach reden vanaf het vliegveld, nu zagen we de achterkant met de indrukwekkende poorten (op de foto in kerstsfeer) en thema tuinen. Zoonlief deed een poging om Madonna te spotten maar helaas niemand gezien (ze bleek er dan ook niet meer te wonen, ahem).

Richting Key Biscane gegaan om een kijkje te nemen. Mooi groen, prachtige huizen, heerlijke stranden en rust. Een richy rich enclave waarvan ik dacht: hier wil ik wel wonen als ik gepensioneerd ben. Ook een ritje door de wijk Little Havana gemaakt, gewoon leuk om eens gezien te hebben, niet bijzonder.

De volgende dag was het tijd om de Everglades te bezoeken en dat is prima te doen vanuit Miami, met 45 minuten ben je er. We zagen hoe het landschap langzaam veranderde, eenmaal de stad uit werd het steeds groener en “moerassiger’’. Toen we onderweg in een sloot een gator zagen zonnen zoals bij ons een kikker in de zon zit was dat wel even een moment. Zo raar. Ook spotten we allerlei mooie vogels aan de rand van de sloot. In the Everglades boekten we een trip met de swamp boat. We kregen oordoppen overhandigd en die bleken nodig, wat een herrie! Maar het was het waard, wat hebben we genoten van de tocht over de moerassen. Echt bijzonder! En de kapitein/gids bleek een wandelende encyclopedie. Hij zag eruit als een gevaarlijke stoere man met een sjaal voor zijn mond, een beschermende bril en koptelefoon op. Bovenaan de boot stond hij, vlak voor de enorme propeller maar al snel was het ons duidelijk dat zijn uitdossing niet overdreven was. Het varen begon rustig en we hadden zoiets van: is dit het? Tot het moment dat de boot voluit ging: het indringende geluid en de snelheid waarmee we over het water vlogen gaf een kick.

Zoonlief zat met grote ogen te kijken en vond het reuze spannend. De gids zag alles en stopte regelmatig om ons iets te laten zien of om iets te vertellen. Soms heb je zo’n geluksmoment:, ik zal zoonliefs blik; een mengeling van verrassing-een beetje eng toch wel ja-genieten op zijn snoet nooit meer vergeten.

Wel voelde ik me schuldig omdat ik me realiseerde dat de dieren die daar leven dit geluid elke dag moeten verdragen, dat kan toch niet goed zijn. Het GatorSwampboatStress syndroom, het zal zijn tijd duren eer Discovery Channel er een gator whisperer naar toe stuurt.

Na de spectaculaire bootvaart keken we rond in het dierenpark dat erbij zat, interessant want we kwamen erachter dat we weinig wisten over de en hoe dieren leven in het moeras. We kregen uiteraard ook informatie over krokodillen en konden een albino slang aaien.

Prima dagje met hoge notering op de leuk lijst!

Op Collin Boulevard-Washington Boulevard was in de avonduren genoeg te zien: de decadente auto’s bij Loewe’s (superdeluxe hotel, neem eens een kijkje), winkels, brandweerwagens, limousines in alle kleuren tot de man die elke avond zijn karretje naar de stoep sleepte en verse kokosnootmelk serveerde. We hoorden allerlei talen om ons heen en de palmbomen met kerstlichtjes gaven een bijzondere sfeer.

Een blok verder lag een stadspark en daar vlakbij was een groot winkelcentrum. Een goede plek om wat te winkelen. Buiten stonden allerlei fruit en smoothie kramen maar ook mensen die tweedehands spullen aanboden. En ja, het moest, even langs de shop van Miami Ink gelopen aan Washington Avenue omdat ik altijd naar die serie gekeken heb. Als een kind zo blij! (maar niet naar binnen durven).

Onze dagen in Miami waren voorbij, op naar Key West. Wel met pijn in het hart, Miami is een fijne plek, ook met kinderen.

Ons punt voor Miami? Een 9. Ondanks de drukte is de sfeer heel ontspannen (Cubaans sfeertje) en het voelt niet druk, iedereen mag er zijn, de mensen zijn vriendelijk en welgemanierd, (het verkeersgedrag was een verademing) er is genoeg te zien en te doen en het voelde veilig. Zoonlief gaf de omschrijving: Miami is awesome! Mocht je een dagtrip willen boeken en (Miep Kniep) niet teveel betalen zoek dan eerst op internet voordat je een van de vele boekingskantoren binnenloopt, dat kan heel wat dollars schelen. Enne, ga hier eens pasta Norma eten: http://www.piccolacucinagroup.com/ Het ligt in een gezellig horecastraatje en laat je niet afschrikken door de muziek, ga lekker binnen zitten.

Bekijk al onze kindvriendelijke reizen naar Amerika.