Reisverslag familie op reis per camper door Oost-Canada

Dit is het reisverslag van de familie Paters uit Hoogeveen. In de periode van 13 juli tot 8 augustus zijn wij in Canada op vakantie geweest. We hebben rondgereisd door een deel van Ontario, aan de Oostkant. We hebben een druk, soms wat chaotisch leven en daarom verheugen we ons ontzettend erop om bijna vier weken iets heel anders te doen. Canada, here we come!

Vrijdag 9 juli: Laatste werkdag
Het is mijn laatste werkdag bij de gemeente voordat ik vijf weken vakantie heb. Afronden, overdragen en nog een paar telefoontjes. Met een goed gevoel ga ik met mijn collega’s lunchen op een terrasje in het dorp. Het is een van de warmste dagen tot nu toe. Dit vraagt om meer… En in Canada is het meestal heerlijk tijdens de zomer!

Zaterdag 10 juli en zondag 11 juli: Voorbereidingen voor de reis
Opruimen, boodschappen doen, wat moet er allemaal mee en wat vooral niet… Door de hectiek van de laatste voorbereidingen dringen 52 weken hard werken volledig op de achtergrond. Er komt ruimte voor nieuwe belevenissen en ruimte voor elkaar. We boeken een parkeergelegenheid bij Schiphol en Herman brengt de konijnen naar zijn ouders. ’s Avonds kijken onze oudste zoons voetbal in de stad samen met schoolvrienden.

Maandag 12 juli: Aftellen
Alle kinderen moeten zelf hun spullen pakken en Herman stopt alles in hun eigen koffer. Het blijkt dat onze auto – toch geen kleintje – maar ruimte biedt voor vijf koffers (en zes mensen en vier handtassen). Geen probleem, kleding kunnen we daar ook kopen als het nodig is dus allemaal wat inschikken met de bagage. We twijfelen nog even, toch maar met de trein? Dat blijkt geen optie. Twee keer zo duur, zeker met een auto van de zaak.

Dinsdag 13 juli: Op naar Canada 
We gaan! Op tijd stappen we in de auto richting Schiphol. Nog geen twee uur later zijn we al afgezet door de chauffeur van het bedrijf dat de komende weken op onze auto past. De chauffeur brengt ons direct in stemming met zijn verhalen over passagiers die in de zenuwen van alles laten liggen in zijn busje. En op mijn vraag of hij zelf wel eens gevlogen heeft, antwoordt hij vol trots dat hij twee keer naar ‘Ibiesa’ is geweest. Sterke verhalen volgen. We kunnen er geen speld tussen krijgen zodat hij pardoes onze vertrekterminal voorbij rijdt. Er is tijd voldoende en onze Italiaanse Guisseppe rijdt nog een extra rondje.

We hadden thuis al ingecheckt en bij aankomst hebben we direct de koffers afgegeven. Op naar de douane! De vakantie kan nu echt beginnen. We zijn allemaal relaxed, er is tijd genoeg om uitgebreid te shoppen en koffie te drinken. De barkeeper die ons helpt in de Coffeecorner heeft duidelijk plezier in zijn werk. Mooi om te zien!

Naarmate de tijd vordert, wordt onze dochter wat nerveus. In de slurf naar het vliegtuig wil ze eigenlijk niet verder. De tranen staan in haar ogen, maar ze weet ook dat ze niet achter kan blijven. Een aardige steward haalt de kou uit de lucht.

Eenmaal op onze toegewezen stoelen, beseffen we ‘t allemaal. Nu gaan we echt! Hoewel we prima zitten, is het wel jammer dat we stoelen hebben achter de vleugels. Dat ontneemt toch wel het mooiste uitzicht. Misschien op de terugweg andere plekken regelen…

De vlucht verloopt rustig. Aan het einde van de middag, Canadese tijd, landen we. Het is mooi weer, maar drukkend zo midden in de stad. Tijd om ons hotel te bellen. De chauffeur lijkt wel een broer van de chauffeur die ons naar Schiphol bracht. Zelfde manier van doen en laten! Hij is echter geen Italiaan maar een Hindoestaan.

Bij het hotel slaat de vermoeidheid toe.  Het is voor ons rond middernacht, Nederlandse tijd. Toch willen de kinderen het allerliefst nog even zwemmen. Het hotel heeft ook een sauna. Terwijl iedereen een frisse duik neemt en geniet van de eerste hot tub (later volgen er nog meer bij de campings die we bezoeken) ga ik de sauna in. Om een beetje in het ritme te komen, eten we in het restaurant en gaan voor onze begrippen vroeg naar bed.

Woensdag 14 juli: Camper ophalen & op pad
Bolton – Cookstown (100 km)
Iedereen is vroeg wakker, behalve Herman die zich moeiteloos schijnt aan te passen aan de nieuwe tijd. We beginnen in het zwembad en dat geeft een heerlijk vrij gevoel! Vakantie, de reis is goed verlopen en vandaag gaan we onze camper ophalen! Na het ontbijt gaan de kinderen voor de 3^e keer zwemmen en Herman en ik herschikken de koffers en ruimen de hotelkamers wat op. Wat een troep kan een gezin van zes mensen in mum van tijd maken.

De hotelreceptie regelt voor ons een taxi. Dit keer gaat het allemaal wat minder voorspoedig. De chauffeur is naar een andere vestiging van het Delta hotel gereden. Uiteindelijk komen we tegen 14.00 uur in Bolton waar het kamperverhuurbedrijf zit. Daar worden we via een Nederlandse dvd ingewijd in de geheimen van ‘sewers’, ‘full hooked up’ en hoe je welk kraantje open en dicht moet doen. Hoe water te vullen en te legen. Ik kijk al eens besmuikt naar Herman, snapt hij het? Maar hij kijkt nonchalant. Hoe rolbevestigend het ook klinkt, ik ben blij als hij zegt dat het allemaal heel logisch is.

Na de uitleg de papieren allemaal regelen (of was het andersom?) en vervolgens is eindelijk het moment daar… Het betreden van de camper! Het overtreft onze stoutste verwachtingen. Hij is bijna spiksplinternieuw en alles ziet er mooi en verzorgd uit. Het is er wel heet binnen en het uitpakken van de koffers gaat met wat gemopper onderling. Maar uiteindelijk vertrekken we dan met ons huis op wielen.

Op weg naar de supermarkt (WallMart), een paar kilometer verderop. Daar vergapen we ons aan de grootte van de supermarkt, maar ook aan de prijzen van de producten. Vijf jaar geleden was ik ook in Canada en toen was alles zo goedkoop in mijn herinnering. Bij de McDonald’s (inpandig, een mini-exemplaar met beperkt assortiment) eens flink gegeten. Bij de WallMart een TomTom-Go gekocht en vol goede moed op weg naar de eerste camping. Deze hadden we in Nederland al gereserveerd dus peace of cake… dachten we! Want een simpel kaartje met pijlen hoe te rijden in combinatie met een TomTom-Go én onwetendheid over hoe het wegenstelsel gaat, zorgen ervoor dat we diverse keren de Highway 401 doorkruisen die dwars door Toronto gaat. Zo gaat het dus niet. We besluiten alleen op de navigatie te vertrouwen. We noemen hem Geert en hij blijkt de komende weken onze trouwe steun te zijn.

Het is al donker als we bij de besproken camping komen. De eerste keer alles gebruiken… Maar het werkt en we gaan al vroeg slapen.

Donderdag 15 juli: Toronto
We hebben vakantie en dat betekent wat uitslapen, de camping even overlopen en een poosje zwemmen… Rustig ontbijten en dan de spullen weer eens inpakken en vastmaken in de camper. Want we hebben al gemerkt dat anders ons de borden en bestek om de oren vliegen.

Op weg voor een dagje Toronto en op advies van de receptiedame nemen we de bus vanaf het busstation bij Milton. Deze stad ligt op twintig minuten rijden… Maar opnieuw vergissen we ons in de afstanden en infrastructuur. Uiteindelijk, na veel aanwijzingen van vriendelijke Canadezen, vinden we het station. In een uur tijd brengt de bus ons naar ‘downtown Toronto’ om vervolgens de metro te pakken naar de Zoo. Een heel fout plan want het is heet in de metrohallen. We zijn moe van alle indrukken en wellicht ook nog van de jetlag. We besluiten naar de CN tower te gaan! Dit kunnen we lopend doen en bovenin de toren genieten van het uitzicht tijdens een hapje eten .

Eenmaal beneden lopen we een stukje over de boulevard en nemen de pont naar de Toronto Islands. De stemming is wat bedrukt vanwege de vermoeidheid en we erkennen dat we nog veel moeten leren om handig te reizen door Canada. Dat blijkt ’s avonds opnieuw… we hadden dezelfde camping nog een nacht geboekt. We komen voor een dichte poort. We besluiten de campingbeheerder niet wakker te maken en een plekje te zoeken op een parkeerplaats bij een evenementenhal van Mohawk Horce Racing. De juiste tanks vol en leeg dus we kunnen het prima volhouden. Toch flitsen me de verhalen van een Nederlands gezin in Nieuw Zeeland door het hoofd. Dat werd beroofd op een afgelegen parkeerplaats. We zijn nuchter genoeg om ons te realiseren dat de kans klein is en dat dit ook wel een beetje bij ons avontuur past. Dus uiteindelijk lekker geslapen!

Vrijdag 16 juli: Eriemeer
Moffit – Dunnville (109 km)
Wat ons erg onschuldig leek, was om terug te gaan naar de camping. We hadden tenslotte hiervoor betaald. Even lekker zwemmen, wat ontbijten. Maar de poort was om 8 uur nog dicht… Wat nu? Dat werd al snel duidelijk. De campingbeheerder kwam woedend naar ons toe en vertelde dat wij niet op het pleintje voor de camping mochten wachten. De buren hadden de politie al gebeld, volgens hem! We konden hoog of laag springen, hij behandelde ons als een stel criminelen. We besloten weg te gaan en na onze vakantie in Nederland verhaal te halen bij organisatie achter deze camping (KOA).

Onderweg ontdekken we een prachtig plekje bij een basementveldje die je overal in Canada ziet. In de buurt een prima bakkerijtje met verse koffie gezien en op het terras daar kennis gemaakt met een Canadese wielrenner. Een van de ‘jongere ouderen’ die we ontmoet hebben die rond de 55 al met pensioen waren. Jong, gezond en genietend van het leven. Op advies van deze nieuwe vriend gaan we richting het Eriemeer. Een mooie rustige omgeving met veel campings. Ik realiseer me dat de plaats waar ik was geweest op mijn 11^e ook aan het Eriemeer lag. De keuze was gemaakt. Op naar Dunnville!

In de middag komen we aan op een heerlijk rustige camping inclusief waterglijbaan. Alle ruimte om een paar dagen bij te komen van de drukke eerste dagen. De kleindochter (Sydney) van de campingbeheerder is van Rosalies leeftijd. Met elkaar brengen we uren in en aan het zwembad door. Dit is ook vakantie! En zo bijzonder, de waterglijbaan gaat alleen open als de beheerder erbij is. Opstoppingen of andere dingen die niet op een waterglijbaan mogen, zijn uit den boze.

Zaterdag 17 juli: Niagara Falls
Dunnville – Niagara Falls – Dunville (130 km)
Er ligt opnieuw een heerlijke warme dag voor ons! We komen nog steeds wat moeizaam op gang. Met zes mensen in een camper is er ook steeds veel op te ruimen om verder te reizen. Ook het ontkoppelen van elektriciteit en water is nog wat onwennig. We besluiten nog een nacht op deze camping te blijven om ’s middags een poosje naar de Niagara Watervallen te gaan op 40 minuten afstand.

Het is een illusie dat het met vier opgroeiende kinderen altijd ‘pais en vree’ is… als we de camper op een speciale parkeerplaats hebben geparkeerd, groeit het verzet dat we lopend naar de watervallen gaan. Terwijl er shuttlebusjes af en aan rijden… Ik ben blij dat we doorgezet hebben, want het verloop van de rivier naar de watervallen zien we zo erg goed. Het valt me op hoe makkelijk het is om het water in een springen (klein onschuldig beekje) dat tien meter verderop aansluit op de brede rivier die naar de Falls leidt. De watervallen zijn mooi en de jongsten willen graag in de boot de Maid of the Mist. Maar het is druk en ik heb geen zin in een lange rij te gaan staan. Zo kunnen we het goed genoeg zien, is mijn nuchtere devies. We willen op tijd terug zijn op de camping, om lekker te kunnen barbecueën.

De campingeigenaar bereidt de bbq voor. In een soort rookton zien we een skelet van een schaap of geit. We zijn duidelijk niet de eersten die deze bbq gebruiken. Vervolgens ons allereerste kampvuur gemaakt. Hout gesprokkeld, karton en van alles gooien we er in. Met ons zessen zitten we gemoedelijk rondom het vuur. We genieten van elkaar . Dat we zo’n reis kunnen maken met onze kinderen, vervult ons met dankbaarheid. Nederland, werk, huis en families zijn ver weg. Wat genieten we!

Zondag 18 juli: Genieten van het campingleven
Dunnville – Kitchener (140 km)
Ik heb mijn oom en tante die in Elliot Lake wonen van te voren gemaild dat we ongeveer vanaf de 20^e bij hen kwamen voor een paar dagen. We nemen de toeristische route via Kitchener naar Tobermory. En dan per veerboot naar Manitoulin Island en zo door reizen naar het noorden. Dat betekent dat we zondagmiddag moeten vertrekken, willen we dinsdag bij hen komen. Want het reizen kost veel tijd en we willen ook niet hele dagen in de camper zitten. Zondagavond komen we aan op een leuke camping bij Waterloo/Kitchener. Ik heb mijn tante nog aan de lijn en zij zegt dat haar oudste zoon in de buurt woont. Ik spreek zijn voicemail in, maar hij reageert pas een paar dagen later. Dus van een ontmoeting komt het niet helaas. Ook hier weer een fijn zwembad met een hottub. Rosalie leert hier goed badmintonnen en we leggen als volleerde Canadezen een prachtig vuur aan. We leven al een paar dagen op fruit, spaghetti, hotdogs en marshmallows. Kortom campinglife!

Maandag 19 juli: Tobermory
Kitchener – Tobermory (270 km)
Ook vanmorgen gaan we later weg dan we van plan zijn. We moeten in ons het dagelijks leven al zo vaak haasten, maar aan de andere kant… als je een stuk wilt reizen, dan moet je erg vroeg opstaan. Canada is geen Nederland en de afstanden zijn groot. Dat realiseren we ons steeds meer… Voor ons doen redelijk op tijd vertrokken. Voor het eerst deze vakantie heb ik een stukje hardgelopen. Tijdens het rennen verbaas ik me over de grote campers die ik zie. Met complete uitschuifpanelen die grote keukens en zithoeken beloven! Onze camper van ruim negen meter is maar een kleintje…

Tegen tienen vertrekken we naar Tobermory. We gaan via St. Jacobs waar veel Mennonieten (Doopsgezinden) leven en wonen. Helaas… het was maandag. Niet zoveel gezien. We kwamen uiteindelijk tegen 17.00 uur bij een fijne camping. Happy Hearts Park. Ik wilde nog graag de sfeer proeven in het haventje, maar de kinderen wilden zwemmen en het vuur opstoken. En dat kon ik me goed voorstellen na al die uren in de camper. Dat wordt dus een relaxte avond op een Canadese manier. Worstje en marshmallows roosteren aan een stokje.

Dinsdag 20 juli: Familiebezoek in Elliot Lake
Tobermory – Elliot Lake (253 km)
De volgende ochtend op tijd eruit. Half zes. Om 10 over 6 rijden we de camping af, op weg naar de ferry die om 7 uur zal vertrekken. De kinderen slapen nog en twee ervan worden pas wakker als we al in het ruim van de boot zijn. De Chi cee Mou is een mooie veerboot en op de boot genieten we van een heerlijk ontbijt. Om 8.45 uur reden we het vaste land op. Wederom was het prachtig weer! Onderweg zijn we gestopt bij een tradingpost waar souvenirs en ‘lokale trots’ als berenvellen en bontjes van racoons worden verkocht. Fabian wilde zo graag een bontje hebben. “Mam, ze zijn nu toch al dood!”. Uitgelegd dat voor elk verkocht bontje een nieuw beest doodgeschoten moest worden. Ik geloof dat het kwartje valt, maar spijtig vond hij het in elk geval. Spijtig vooral voor hemzelf. Buiten was er een prachtig uitzicht op het 10 mijl point. Wat een overweldigende natuur. We komen in contact met Peter en Sylvia uit Ottawa. Zij hebben ons uitgenodigd om na de 28^e langs te komen. Dat zou geweldig zijn. Ze wonen prachtig met ruimte voor de camper. Dat gaan we zeker doen!

Voor in de middag komen we aan in Elliot Lake. Na een warm onthaal van Annie en Clarence hebben we de camper gekoppeld aan water. ’s Avonds genoten van de Kentucky Fried Chicken. Het dinsdagavond ritueel van mijn oom en tante. Thomas en Maurice vinden het prachtig om ‘vuurtje te stoken’. ’s Avonds ga ik met Adam, de 16-jarige pleegzoon van Annie en Clarence een eind lopen. Rosalie en Fabian lopen gezellig mee. Dit rondje heeft ook de bedoeling om een hardlooproute te verkennen. Misschien voor de volgende dag. We gaan allemaal op tijd naar bed. Fabian en Maurice willen de volgende ochtend met de familie naar het zwembad. Om half zes gaat de wekker…

En inderdaad om half zes staat Adam op de stoep. Maurice en Fabian wakker gemaakt voor een frisse duik. Achteraf niet zo’n goed idee… ze waren door slaapgebrek behoorlijk prikkelbaar. Wel relaxt om bij mijn tante te ontbijten met een vers bakje koffie. En vooral weer kletsen op de prachtige veranda. Wat hebben mijn oom en tante toch een prachtig plekje met 4,6 acres. Hoeveel dat is in Nederlandse termen dat weet ik niet. Maar groot is het wel.

Rond de middag vertrekken we naar het Centrum van Elliot Lake. Eerst bij de Mc Donalds patat met milkshakes gegeten als lunch. Je ziet nergens gezellige terrasje in Canada. Binnen eten met airco op volle toeren is hier gebruikelijker. Ik stelde voor om buiten op het gras te lunchen, maar Herman vond dat geen goed idee. Gewoon je aanpassen!

Vervolgens wandelen we naar het Mijnmuseum. Vijf jaar geleden ben ik daar ook geweest en op zich vinden de kinderen het wel interessant. Na deze culturele boost gaan we naar het strand. De jongens hadden geen bal en Maurice en Fabian lopen samen naar het centrum. We worden allen verrast door een enorme onweersbui. De jongens zijn al nat door het zwemmen, maar ze zijn zo stoer geweest om gewoon door te lopen. Ik was blij dat ik hen na 1,5 uur weer zag. Het weer knapte snel op en Herman, Rosalie en ik gaan nog een wandeling maken. Over een mooi spannend wandelpad langs het Elliot Lake. Daarna gaan we nog even met ons zessen zwemmen in het heerlijk schone water. Bij Annie genieten we van een prima maaltijd. En de avond brengen we gezellig met elkaar door in de gezellige keuken van mijn tante.

Donderdag 22 juli Dagje vissen
Deze dag begin ik met een half uur hardlopen. Best zwaar in de brandende zon en heuvel op, heuvel af. In de ochtend wat wasjes gedraaid, rustig ontbeten bij Annie en luisteren naar haar verhalen over vroeger hoe het in Nederland was. ’s Middags gaan we met Tim (hun zoon) en Clarence naar een meer om de boot te water te laten voor een nieuwe avontuur: vissen! Ik bleef lekker lui achter op de steiger met een spannende thriller en een heerlijk zonnetje.

Om half vier zie ik de boot weer terugkomen. Mijn boek is nog niet uit… Rosalie heeft als enige een vis gevangen en wat voor één. Een snoek van 65 centimeter lang. Ze lacht van oor tot oor. Wat is ze er trots op! Clarence maakt de vis ’s avonds klaar, samen met een ander die hij al eerder heeft gevangen. Met negen man genieten we ervan. Daarna maakt Clarence het vuur aan en braadt hij samen met de kinderen worstjes. En op tijd naar bed, want de kids gaan morgenochtend weer om 6 uur zwemmen.

Vrijdag 23 juli: Zwemmen & klaar maken voor de volgende etappe
Al vroeg weer geklop aan de camperdeur. Adam! Tijd om te gaan zwemmen. Maurice, Rosalie en Fabian zijn zo dapper om mee te gaan. Thomas, Herman en ik hebben lekker uitgeslapen. ’s Morgens weer uitgebreid koffie zitten drinken met Annie waar we allebei van genieten. Rond de middag vertrekken we naar het centrum om verschillende klusjes en boodschappen te doen. We komen Adam tegen in de Dollarama (in de Mall). Ik vraag hem mee te gaan voor de rest van de middag. Dat vinden wij en hij gezellig! De hele middag op stap om het natuurpark Algonquinpark te overleven. Want daar willen we zaterdag naar toe rijden. ’s Avonds eten we opnieuw bij mijn oom en tante en maken we de camper rijklaar. Toch raar dat we hen waarschijnlijk een hele poos niet meer zien.

Zaterdag 24 juli: Algonquin National Park
Elliot Lake – Algonquin Park (470 km)
Om zes uur zwaait de familie ons uit. We hebben erg genoten van hen en Adam heeft opnieuw mijn hart gestolen. We hebben een heel eind gereden en uiteindelijk om drie uur ’s middags aangekomen in het Canis Campsite. We krijgen een mooi plek toegewezen – midden in het bos. Voor ons mensen die van ruimte en uizicht houden even slikken. Maar ja, wat wil je anders als je in het bos kamperen wilt. ’s Middags nog fijn gezwommen in het kristalheldere meer en ook huren we een kano voor twee dagen. ’s Avonds krijg ik het gevoel dat we wat te vroeg bij Annie en Clarence weg zijn gegaan. Misschien het omdat het park iets tegenvalt. ’s Avonds eten we gezellig aan de picknicktafel en we roosteren marshmallows. Vroeg naar bed na een lange dag!

Zondag 25 juli: Dagje nationaal park
Algonquin Park – Sunny Hill (70 km)
Vandaag besluiten we toch verder te reizen, ondanks dat we een paar dagen in dit provinciale park wilden doorbrengen. En ook ondanks dat we het park steeds meer gaan waarderen. Op 100 kilometer afstand zien we in het campingboekje een mooie camping, Sunny Hill. Onderweg nog twee keer gestopt bij een zogeheten Outletting. Dure spullen, maar leuk om te kijken. Eén lag bij het prachtige meer Opeongo waar we heerlijk koffie hebben gedronken. In de zon, op een steiger kijken naar mensen die bepakt en bezakt het weekend in een kano hebben doorgebracht. Om 20.00 uur komen we aan bij Sunny Hill. We worden niet bepaald gastvrij onthaald, dus we twijfelen of we hier willen blijven. De camperplaats is ook niet zo erg mooi, maar we accepteren het en iedereen neemt nog een duik in het overdekte zwembad.

Maandag 26 juli: Lake Bark & leuke ontmoetingen
Wat een prachtige zomerdag! De hele dag aan het Lake Bark doorgebracht. We besluiten dan ook al snel om wat langer te blijven op deze camping. Nadat we dit hebben geregeld, blijkt ons plekje dubbel gereserveerd te zijn. We krijgen een andere plaats toegewezen met een gratis overnachting als tegemoetkoming. Dit plekje is veel beter en we genieten volop van deze locatie.

De kinderen maken al snel vrienden, waaronder David van 10 en Amanda van bijna 11. Voor de avond worden we uitgenodigd bij de vader van Amanda, een Canadese piloot. Amanda zelf is Nederlands, met een Nederlandse moeder die jaren in Amerika en Afrika heeft gewoond. Nu hebben Amanda en haar moeder tijdelijk in Wateren gewoond. Dat is dichtbij waar wij wonen. Bij Brandon krijgen we Smores. Een kinderdessert, marshmallow met chocola en een koekje. De opa van Amanda bezoekt ons in de ochtend om te vragen of het klopt dat wij een dochter hebben in de leeftijd van zijn kleindochter. En of ze samen kunnen spelen zodat Amanda het Nederlands kan oefenen. Na de zomervakantie gaat ze voor het eerst in Nederland naar school. Natuurlijk juichen wij dat toe en gelukkig klikt het tussen de beide meiden. We zien de kinderen de hele dag niet. Alleen om wat te eten en te drinken. Herman en ik brengen de hele middag door aan het strand van het prachtige meer.

‘Stop de tijd’, denk ik aan het liedje van Marco Borsato. Voordat we Smores gaan eten, gaan we eerst nog naar de bingo in de kantine. Geweldig hilarisch, alleen al om het feit dat alles in het Engels gaat en de bingodame bezorgd is of wij het wel begrijpen.

Dinsdag 27 juli: Barry’s Bay
Weer een prachtige dag. Helaas is al het brood op, dus we moeten nodig boodschappen doen. De dichtstbijzijnde winkel is 15 km rijden over een heuvelachtige weg. Alle kinderen mee want zonder camper geen onderdak op de camping. Dat is wel een nadeel van reizen met een camper. Je kunt niet even in je eentje ergens heen. Eerst hebben we spullen voor ontbijt ingeslagen, dat is waarschijnlijk binnen een paar dagen op met die veelvraten in ons gezin. Vooral de oudsten van 15 en 16 eten alles wat los en vast zit. De caissière vertelt dat er een prachtige picknickplaats is even verderop. En inderdaad, wat een mooi uitzicht. En wat is het fijn om zo met je gezin in de vrije natuur te genieten van een prima ontbijt. Daarna zijn we met ons allen het stadje Barry’s Bay ingegaan. Het was erg heet, de kinderen wilden toch wel liever zwemmen met hun vrienden op de camping. Na wat noodzakelijke dingen gedaan te hebben (internetten in de plaatselijke bibliotheek) hebben we toen de rest van de boodschappen gedaan. Opnieuw naar de supermarkt ‘de Metro’ (en natuurlijk horen we later van Heather, de moeder van Davin, dat de Metro de duurste is…).

’s Middags heerlijk gerelaxt aan het meer. Heather en John kwamen een poos bij ons zitten. Veel bijzonderheden van elkaars land uitgewisseld. Leuk en leerzaam. De kinderen vermaken zich goed. Ze rennen heen en weer van het overdekte zwembad en het meer waar een grote watertrampoline staat. Ook de oudsten hebben een groep jongelui leren kennen. De meesten blijven hier maar een week. Daar kijken we van op. Vakantie is niet zo vanzelfsprekend als wij in Nederland ervaren. De meesten hebben slechts twee weken vrij per jaar en dat zijn kostbare dagen.

’s Avonds komen David, John en Heather bij ons Smores eten. We maken het niet te laat, maar gezellig is het zeker. De jongens zijn bij hun Canadese vrienden. Ze kunnen niet wachten om een Facebook-profiel aan te maken.

Woensdag 28 juli: Campingdag
Vandaag blijven we heerlijk op de camping. David komt al vroeg gedag zeggen, want hij gaat weer naar huis. Hij woont in Barry, een stad een uur ten noorden van Toronto. John is al met pensioen, ondanks dat hij 50 jaar is. Een erfenis deed hem besluiten om een grote camper te kopen en zijn baan op te geven. Ook Heather werkt niet – het klinkt ons als twee hardwerkende ouders als muziek in de oren. Maar naderhand lijkt het ons voor de kinderen ook geen goed voorbeeld, je ouders alle dagen thuis. We lopen met David mee naar zijn camper, maar daar blijkt John nog erg druk met alles inschuiven, opklappen, etc. Zomaar wegrijden met campers van deze klasse is er niet bij. We merken dat hij wat zenuwachtig wordt van het afscheids-comité en zeggen hen nu gedag. Wat een fijne mensen, en we beloven met elkaar te mailen.

Ondanks een lege agenda die dag, vliegt de tijd. We reserveren een ochtendje raften en ontdekken dat prepaid bellen met een Nederlandse telefoon van de ene naar de andere Canadese plaats klauwen met geld kost. Vandaar al die ‘ouderwetse’ telefooncellen. Ook Canadezen hebben daar dus last van en gebruiken vooral hun creditcard bij interlokale gesprekken. We komen aan de klets met allerlei mensen en de meesten hebben wel familie of kennissen in Nederland wonen.

Donderdag 29 juli: Raften
Gisteravond hebben we besloten om nog een nachtje te blijven. Omdat we gaan raften, vertrekken we al op tijd. De receptie is nog gesloten. In de hoop dat ons plekje niet verhuurd is voor de komende nacht, vertrekken we. Het raften is geweldig om te doen. We zitten met een man of negen in de boot met een geweldige en leuke gids, Peter. We gaan met een busje naar de plek waar de raftboot in het water wordt getild. Wie wil, mag van de brug in het stromende water springen. Bijna iedereen is zo dapper om dat te doen. Ik bedank vriendelijk, maar klim evengoed enthousiast in de boot. Onderweg mogen we het water in springen en naar een miniwaterval zwemmen. Zal ik wel, zal ik niet. Ik ben er nu… Gelukkig hebben we allemaal een helm en een reddingsvest om. Wat kan me gebeuren… Ik spring dus in het flink kolkende water, laat me naar de waterval drijven en zwem dan zo hard als ik kan tegen de stroming in naar de kant. Weer een ervaring rijker!

Als we de camping oprijden, is er wat tumult bij ons plekje. Het hele paadje is uitgelopen en tot onze schrik staat er al een andere camper! Terwijl we nog drie waslijnen met wasgoed bezetten en overal speelgoed hebben liggen. De campingeigenaar komt er ook al aan met zijn receptioniste. De nieuwe gasten zijn boos, maar zij en wij niet. We hadden immers ook gezegd, we vertrekken donderdagochtend… Ik stap in de auto van de eigenaar en hij laat mij twee plekken zien waar we nog een nachtje kunnen blijven. De tweede keuze is het plekje van de eerste nacht. Helemaal leuk! Dichtbij Amanda die ook nog tot vrijdag blijft. We besluiten definitief vrijdag naar Ottawa te vertrekken. Onze nieuwe vrienden Peter en Sylvie bezoeken…

Vrijdag 30 juli: Canadese vrienden bezoeken in Ottawa
Sunny Hill – Chelsea (Quebec) – Ottawa (264 km)
Herman is eigenlijk de vaste chauffeur. Maar vandaag ben ik de ruiter op het paard. Op weg naar Ottawa! We gaan via Pembroke waar we uitgebreid lunchen. Tenminste, dat was de bedoeling. Op het moment dat ik de broodjes buiten zet, komt er een zwerm meeuwen op af. Alle kinderen roepen: ‘mama, mama’, maar geen van allen maakt aanstalten om ze weg te jagen. Ze kwamen uit het niets, leek het wel. Het gaf ons wel mooi de gelegenheid om meeuwen van dichtbij te bestuderen. Prachtige beesten, maar wel heel brutaal. In de buurt van Ottawa belt Herman met Peter en Sylvie. Sylvie geeft aan dat we van harte welkom zijn.

Het is best spannend om in feite wildvreemde mensen te bezoeken, maar Herman en ik hebben er alle vertrouwen in dat het goed uitpakt. Om 15.00 uur rijden we de straat in… en Peter komt enthousiast uit huis om ons te begroeten. Binnen 15 minuten zaten alle vier kinderen in de kano’s… want Peter en Sylvie wonen in een paradijs! Wat een ruimte, wat een prachtige rivier en wat een mooie omgeving. Met een heerlijk glas wijn zaten we al snel met ons vieren te kletsen op de steiger. De kinderen zwommen, sprongen, doken, vaarden. Kortom, genieten! Om onze nieuwe vrienden niet teveel op de lip te zitten, gaan we ’s avonds nog de stad in. Sylvie heeft ons uitgelegd waar we de camper kunnen parkeren en het avondleven van Ottawa is gezellig in een prachtige stad. We lopen wat rond en bekijken de tentoonstelling van Ottawa-Nederland. Na 2,5 week niet aan Nederland gedacht te hebben, realiseer ik me dat ook wij in een prachtig land wonen.

Bij terugkomst in Chelsea (waar Peter en Sylvie wonen) gaan we nog even bij het vuur zitten. We praten, we vertellen en we realiseren dat wij hele lieve bijzondere mensen terecht gekomen zijn. Morgen geven ze een feestje voor wat vrienden. Peter staat erop dat wij blijven.

Zaterdag 31 juli: Zwemmen & eten met de ‘locals’
Na een heerlijk ontbijtje op het gras bij de camper doe ik wat hand-wasjes. Sylvie is zo druk met hun eigen was, dat ik haar maar niet vraag hun wasmachine te gebruiken. De camper wat opgeruimd en voor de rest genieten we van de omgeving, de mensen en hun gastvrijheid. In de loop van de dag kennis gemaakt met de buren die ons verzekerden hun buitenzwembad gewoon te gebruiken. De buren hebben twee kinderen van 13 en 15. Sarah en Nick. Het klikt goed met onze kinderen. Vooral Rosalie vindt het heerlijk om een ander meisje in de buurt te hebben. In de loop van de middag kwamen er nog wat gezinnen met kinderen in allerlei leeftijden. Fijne mensen waarmee we ontspannend gekletst hebben. Bijna iedereen (Peter ook), heeft Duitse of Nederlandse ouders. Maar geen van allen spreekt het goed. Ze verstaan het een beetje, maar dat is dan ook alles. Op mijn vraag of hun ouders thuis geen Nederlands of Duits met hen spraken (toen waren hun ouders relatief kort in Canada), bleek inderdaad dat het Engels algauw de enige taal die ze met de kinderen spraken. Peter, die kok is, kookt fantastisch voor het gezelschap. Ik vind het opvallend dat iedereen heel relaxt is. Alle gasten gaan hun eigen gang. Iedereen doet waar die zin in heeft. Varen, zwemmen, of lekker luieren. Wat een fijne dag.

Als klap op de vuurpijl steekt Peter vuurwerk af. Professioneel vuurwerk dat bijna op elke hoek van de straat te koop is. Peter blijkt helemaal weg te zijn van vuurwerk, leuk om dit mee te maken.

Zondag 1 augustus: Ottawa
Chelsea – Ottawa (60 km)
Op tijd eruit om voor 10.00 uur bij de wisseling van de wacht in Ottawa te zijn. Bij het regeringsgebouw van de Engelse regering. Erg interessant om te zien. Het is vooral ceremonieel bedoeld, omdat de koningin in Engeland woont. Vervolgens bezoeken we het Rideau Centre, een grote overdekte mall midden in de stad. Na het winkelen stond het Civilization Museum op de agenda. Maar het is vrij laat.

Om half vijf weer bij Peters huis en daar gezwommen. Ik doe zelf ook nog een poging om te kanoën. Afgezien dat ik bijna omver ging bij het instappen, was het eruit gaan helemaal een uitdaging.. Peter was mijn reddende engel.

Op zondag belt Peter zijn ouders altijd. Op een gegeven moment krijg ik de telefoon in handen. Of ik even een praatje wilde maken met zijn vader. Zo kon zijn vader Nederlands praten, dat leek hem wel leuk. Ik krijg een vriendelijke man aan de lijn met een sterk Haags accent. We praten wat over Nederland, het leven in Canada en hoe vaak hij terug was geweest naar Nederland. Opvallend weinig vond ik. Zeker als ik het vergelijk met tante Annie, die toch wel om het jaar haar roots opzoekt.

Maandag 2 augustus: Onverwachte omstandigheden
Ons plan was om naar een waterglijbaan te gaan. Dat loopt anders nu. De andere kinderen hebben zich prima vermaakt met Sarah het buurmeisje. Met de kano’s, de waterfietsen, etc.

Peter kookt voor ons en we proeven de lekkerste zalm ooit. Gebakken op cederhout op open vuur. Hij vertelt dat hij eigenaar is geweest van een 4-sterren restaurant. Maar de stress en het harde werken begonnen zijn tol te eisen. Ongelooflijk dat we bij zo’n topkok terecht gekomen zijn.

Dinsdag 3 augustus: Museum of Civilisations
Chelsea – Ottawa (60 km)
Vandaag dan toch naar het Museum of Civilitations in Ottawa. Sarah gaat ook mee. Haar ouders moeten werken en Nick haar broer heeft zwemwedstrijden. Zo kunnen we wat terugdoen voor Peter en ook voor Nathalie en Kevin. Denk maar aan het gebruik van de kano’s en het zwembad. Het museum was erg interessant. De ontwikkeling van Canada wordt hier schitterend in beeld gebracht van Oost naar West en vanuit het perspectief van de indianen. Ook is er een speciale tentoonstelling over paarden.

Na het bezoek, aan het eind van de middag, gaan we boodschappen doen. Zo’n mooie supermarkt heb ik nog niet eerder in Canada gezien. Sarah blijft bij ons eten en Peter biedt aan binnen te eten in plaats van buiten of in de camper. De buren komen ook nog even langs, dat lijkt een vaste gewoonte, en na het eten gaan de kids Shrek 2 kijken in de basement bij Peter. Sarah blijft ook nog een poosje. Opnieuw rond half elf naar bed, dit patroon bevalt ons prima!

Woensdag 4 augustus: Waterglijbanen
Chelsea – Cantly en Chelsea – Kingston (254 km)
Op aandringen van Peter blijven we tot woensdag, zodat we vandaag nog naar de waterglijbanen kunnen gaan. Sarah gaat weer met ons op stap. Het is een gezellige meid, en waar vier kinderen zijn, kunnen er ook vijf zijn. Eerst ’s morgens alles opruimen, we willen beslist geen rommel achterlaten voor Peter en Sylvie. Tegen tien uur vertrekken we. De rit naar het zwembad duurt langer dan gezegd, maar uiteindelijk kunnen de kids drie uur zwemmen in totaal. De glijbanen zijn erg mooi, maar het is ook behoorlijk druk. Ondanks dat het niet eens heel erg mooi weer is en dat het zelfs een poosje hard regent. Om 16.00 uur Sarah afgeleverd en toen richting Kingston gereden.

We hebben vandaag de limiet van onze kilometerpakketten gehaald. Hierdoor worden de kilometers wel duurder. Maar niet aan denken. Genieten van deze reis en dat kost nou eenmaal geld. Bovendien… we moeten toch terug naar Bolton. Wel zijn we opnieuw blij met ons besluit om niet verder te reizen dan Ottawa. Hierdoor hebben we meer rust gecreëerd. Voor elkaar en voor de kinderen. En met de kilometerpakketten… daar waren we nooit mee uitgekomen.

De camping is een prima gelegen aan het Ontario-meer. Het stikt er van de muggen, dus we gaan vroeg naar bed. De avond heb ik gebruikt om vijf wassen te draaien en te drogen. Thomas en Maurice helpen me met sjouwen en de was opvouwen. Alles is weer schoon en droog. Wel zo handig als het nog een poos de koffer in moet. Want nog een paar dagen en dan vliegen we weer terug naar Nederland. Nog even niet aandenken.

Donderdag 5 augustus: 1000 Islands & dagje Amerika
Kingston – Alexander Bay – Hampton (295 km)
We zijn niet zulke goede planners… en zo kan het gebeuren dat we spontaan een eindje terugrijden om de route van de 1000 Islands te rijden om uiteindelijk in Amerika uit te komen. Om Amerika in te komen, zijn we een uur verder. Allerlei vragen moeten we schriftelijk verwerken en uiteindelijk krijgen we een GO! Ook de camper is mogelijk geïnspecteerd. Op de vraag waarom we naar Amerika gaan, antwoord ik dat de kinderen Canada mooi vinden, maar dat het pas echt telt als je in Amerika geweest bent. De douanier glundert van oor tot oor.

We komen uiteindelijk in het kleine havendorpje Alexanders Bay. Erg gezellig en iedereen is alweer hongerig. Dus we gaan op een prachtig terras aan het water zitten en bestellen voor het eerst deze vakantie pizza’s. En ze zijn ‘big’… we kiezen daarom de kleinste maat. Op het terras spreken we een vrouw die vertelt dat haar moeder nog met koningin Beatrix heeft gespeeld in Ottawa tijdens de oorlog. Ze zochten toen speelkameraadjes voor de kleine Trix. Vol trots vertelt ze het.

Na de pizza’s lopen we wat rond en ik zie een winkeltje waar ze ‘fudge’ verkopen. Ik ben erg gek op deze caramel en zie dat ze ook de lekkerste ijsjes verkopen. Een ‘regular size’ is een enorm ijsje! Wat lekker, wat fijn!

Om niet te laat op een camping terecht te komen, vertrekken we tegen 16 uur uit Amerika. Het blijkt evengoed nog vier uur rijden om bij de camping te komen in de buurt van de Toronto Zoo. Deels door de drukte bij de Amerikaans-Canadese grens, deels door het slechte weer (ja, ook in Canada kan het regenen!). We belanden op een keurige camping en hebben alle ruimte en tijd om een vuurtje aan te leggen en opnieuw hotdogs en marshmallows te roosteren. De rosé smaakt prima en de kinderen vinden hun moeder wel heel erg grappig. We genieten allemaal van dit vredige moment rondom het vuur na een lange dag van reizen en ervaren. Met elkaar al wat belevenissen ophalen van de afgelopen weken. Een koffer vol herinneringen.

Vrijdag 6 augustus: Toronto Zoo
Hampton – Toronto Zoo – Caledon (135 km)
De laatste volle 24 uur in Canada! Vroeg op om op tijd in de dierentuin te zijn.

Van 10 tot 16 uur wandelen we door het prachtige park met onder meer leeuwen en ijsberen. Het is mooi aangelegd, maar eerlijk gezegd kan het nog niet tippen aan de vrijheid die de dieren hebben in het Dierenpark Emmen. Mijn moeder belt nog vanuit Nederland met de vraag hoe laat we zondag aankomen in Nederland. We willen er nog niet bij stil staan dat de vakantie bijna voorbij is. Maar het is wel de realiteit. We zoeken de laatste camping van ons verblijf op. Leisure Time Park, dicht in de buurt van het inleverpunt van de camper bij Bolton. Ondanks de navigatie is het lastig te vinden. Maar de vriendelijke receptioniste maakt alles goed. De kinderen kunnen nog even zwemmen, maar ik merk wel dat ze wat water moe worden. Algauw zijn ze allemaal bij de camper en leggen gezamenlijk een vuurtje aan. Herman en ik beginnen al wat op te ruimen, want morgenochtend is het toch zover. Om 10 uur moeten we in Bolton zijn. Dus genoeg te doen!

Zaterdag 7 augustus: Camper inleveren & de terugreis
Caledon – Bolton (15 km)
Poetsen, de boel uitzoeken en vooral dingen weggeven. Al het speelgoed dat we hebben ingekocht bij de Dollarama (de naam zegt het al…) laat ik de jongens aan andere kinderen geven. Weggooien is zonde en meenemen is geen optie. En de kinderen die het krijgen, zijn er zichtbaar blij mee. We rijden klokslag 10 uur de parkeerplaats op van het verhuurbedrijf. Het is druk! Gezinnen die komen en families die gaan. Enkele Nederlandse gezinnen die het ook net als wij prachtig gehad hebben, maar elk op eigen wijze de vakantie hebben ingedeeld. Leuk om de ervaringen uit te wisselen.

Het inleveren van de camper gaat voorspoedig, hoewel we in no time de koffers moeten inpakken. Lang niet alles kan erin en we houden wat plastic tassen teveel over die eerst maar als handbagage meegaan. De taxichauffeur wordt gebeld en we hebben dezelfde man als op de heenweg. Hij vertelt trots over zijn twee studerende kinderen. Hij heeft zelf enkele jaren gewerkt in Duitsland en ook in het Duits kan ik gezellig met hem kletsen. Achterin het taxibusje merk ik dat de spanning van het reizen bij onze jongste zoon toeslaat. Ik probeer het te negeren.

We zijn veel te vroeg op de luchthaven. Dat hadden we wel ingecalculeerd dus we gaan eerst eens rustig wat eten met uitzicht op de vliegtuigen. Na ruim een uur gaat de incheckbalie open. Staand in de rij beseffen we dat we toch best veel losse tasjes nog hebben. Ik zie een kofferzaak naast de balies en koop een mooie weekendtas. Typisch iets voor ons… in de rij voor de balie nog de bagage regelen. Maar het komt allemaal goed! Bij de douane blijkt dat we niet handig hebben ingepakt. Flesjes water, deodorant, van alles komt op de röntgen naar voren.

Het aantal winkels achter de douane is beperkter dan in Nederland. De beloofde sportschoenen aan Thomas komen dus definitief niet uit Canada. We moeten wachten tot 5 uur om het vliegtuig in te kunnen en om de tijd te doden lezen we wat, lopen we wat rond en geven onze laatste dollars uit.

De kinderen zien ieder minstens drie films. Van slapen komt niks en veel te snel zijn we in Amsterdam. De nacht overgeslagen, maar de adrenaline houdt ons goed wakker.

Thuisgekomen in Hoogeveen staat er een prachtig bloemstuk van mijn moeder en ze heeft soep en broodjes klaargezet. Dit is nog eens een warm welkom! Iedereen slaapt een paar uur maar ik geef – heel onverstandig – er niet aan toe. De jetlag hakt er bij mij goed in, terwijl de rest van het gezin het Nederlandse ritme gelijk weer oppakt. Het hoort erbij en ik ben blij dat ik nog een week vakantie heb! Nog even nagenieten van een fantastische reis!.

Weer terug!
De vakantie is nu een heerlijke herinnering. De kinderen zijn naar school, en wij hebben ons werk weer opgepakt. We denken nog dagelijks aan deze reis en regelmatig vraagt ons iemand hoe het was. ‘Meer dan fantastisch’ antwoord ik dan.

We hebben beren, elanden en racoons gezien. We zijn in contact gekomen met lieve, bijzondere mensen die hun hart hebben opengesteld voor mij en mijn gezin. Zoals  Heather, John, David, het meisje Amanda en haar gezin, Peter en Sylvie, Kevin en Nathalie met hun kinderen en de vele andere (Nederlandse) Canadezen die ons spontaan aanspraken nadat ze ons hoorden praten. En soms niet eens… jullie zijn vast Nederlanders werd ons regelmatig gezegd.

We hebben genoten bij mijn oom en tante en hun pleegzoon Adam. Mijn tante met haar ideeën uit de jaren zestig en verhalen van ver voor mijn tijd. En mijn oom, de aardigste man die ik ken, die gemoedelijk meeluistert. De kinderen hebben het ook prachtig gevonden. Vliegen, het avontuur van waar komen we terecht… het Engels praten. Travelnauts heeft de reis prima verzorgd – altijd tijd en ruimte voor mijn vragen in aanloop van de reis. Hulde!

Bekijk hier onze camperreizen naar Canada.